Teach me how to Love

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4

Klassenavond

   'Girls! Wat moet ik aan?!' schreeuwde Isabelle paniekerig door de telefoon. Ze was al heel de avond foto's aan het doorsturen van outfits en kon nog steeds niet kiezen.

   'Izzy rust, adem diep in, en diep uit. Het is maar een klassenavond', zei Anne heel nuchter. Het liefst kwam zij in een simpel shirt en normale spijkerbroek, of een vuilniszak. Zolang het maar niet opvallend was.

   'MAAR EEN KLASSENAVOND', riep Isabelle door de telefoon. Als ik niet snel ingreep zou het uitlopen tot een ruzie. En dat wilde ik niet. Ze waren wel beste vriendinnen, maar door de totaal andere karaktereigenschappen die ze hadden, botsten ze zo nu en dan.

   'Doe dat denim jurkje aan, off the shoulder met die bruine riem en cowboylaarzen. Nooit gedacht dat die dingen ooit nog van pas zouden komen. Maar ze staan je heel leuk', zei ik terug door de telefoon terwijl ik mijn haren aan het doen was. Zelf was ik nog niet aan het stressen over mijn kleren, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar ach, wat Anne al zei: het was maar een klassenavond. Daar gebeurde meestal niet veel. Het werd vast gezellig, daar niet van, maar toch.

Om acht uur 's avonds stond ik op de stoep voor mijn huis, bij de lantaarnpaal te wachten. Anne was ongeduldig en ongelukkig aan het zuchten. Ze had er duidelijk geen zin in. Mijn 'roestbakkie' had ik vandaag moeten inruilen voor mama's fiets, omdat haar fietslampen het tenminste wel deden.

   'Schatten van me, hiieeer ben ik dan!!' schreeuwde Isabelle opgewekt. Zoals altijd zag Izzy er het mooist uit van ons drie. Die had duidelijk heel wat tijd in haar uiterlijk gestopt vandaag. Ze zag er dan ook wel geweldig uit. Niet alleen door wat ze aan had, maar ook door haar stralende gezicht.

We liepen de aula binnen, die helemaal was verbouwd voor de klassenavond. Overal waren verschillende spellen te doen en er was leuke muziek die uit grote boxen kwamen. We haalden alledrie een zakje fiches op en begonnen spellen te spelen tegen medeleerlingen. Na enkele spellen had Izzy al heel wat fiches binnen. Ze was een expert in gokken en roulette. Ze had zelfs een keer de moed bij elkaar gevonden om All In te doen. En zelfs toen had ze het goed!

Anne zei dat het beginnersgeluk was, maar dat leek op alles behalve beginnersgeluk na een tijdje. Uiteindelijk stonden we te kijken bij "spijkerbroekhangen". Het was letterlijk zoals het heette. Mensen hingen letterlijk aan een spijkerbroek.

   'Sophie, ik daag je uit!' hoorde ik iemand ineens zeggen. Ik draaide me verbaasd om en zag meneer Van Asten -mijn afdelingsleider en gymdocent- staan. Hij stond met zijn armen over elkaar en met één wenkbrauw opgetrokken. Ik had me altijd afgevraagd hoe mensen dat konden. Ik moest eerlijk bekennen dat ik het weleens geprobeerd had voor de spiegel. Zonder succes.

   'Prima', zei ik met een grijns op mijn gezicht. Ik wist niet waarom, maar ik had het voorgevoel dat ik ging winnen. Ik wilde niet opscheppen over mezelf, maar ik had aardig wat spieren in mijn armen. 'Wat is de prijs? Voor fiches doe ik het niet, ik heb fiches genoeg.' Met dank aan Izzy.

   'Als jij wint... uh dan krijg je een 10 als inzet punt voor gym en een broodje gezond op mijn kosten. Maar als ik win, krijg ik een broodje gezond op jouw kosten en verwacht ik minimaal trap 10 bij de shuttle run test. Hebben we een deal?' Hij stak zijn hand naar me uit. Oef, trap 10? Ik kon wel rennen, maar trap 10 was toch best een prestatie als dat lukte.

Ik keek nog heel even naar Izzy die grijnzend stond toe te kijken en ik keek naar Anne die me bemoedigend een knikje gaf. Ik pakte zijn hand vast en schudde hem. 'Deal!'

   'Op je plaatsen... en hangen maar!' zei de spelbegeleider. Onze voeten gingen beide van de grond we hielden ons vast aan broekspijpen. Toen ik naar opzij keek, zag ik zijn armen. Het waren twee kanonnen. Een brok spier... Ik kreeg ineens een stuk minder zelfvertrouwen.