İnsanlar neden korkar ?
Kaybetmekten yalnız kalmaktan. Ben kaybetmiş bir adamdım kazandıklarım elimden birer birer alınmış yalnızlığa hapsolmuş 5 metrekare odansında hayatın bensiz aktığını çaresizce izleyen bir adamdım.
Dışarıda yaşamak istediğim hayatın bir kum saati misali salise salise benden nasıl alındığını gören bilen ama birşey yapamayan bir adamdım.İşin giriş gelişme ve sonuç kısmına kadar başarılı gelip prestij kısmında saçmaladığım için kaybeden bir adam.
Herşey 2 yıl önce başladı. 2 yıl önce 20 yaşında liseyi dışardan bitirmiş maddi durumu fena olmayan bir ailenin tek çocuğuydum.Kaybediş kısmını hızlı geçip nasıl ayağa kalktığımı nasıl aslında olmak istediğim kişi olduğumu anlatıcam.
İlk defa adam akıll aşık olup , aşık olduğum kız ile bir süre çıkıp sonra kullanıldığını ve çöp gibi atıldığını anlayıp üstüne birde kızın arkadaşları arasında taşak konusu yapılışımı fark ettim.
Aynaya bakıp hafif sulu gözlerle aynaya bakıp :
-Bir dakika ya bir dakika Alan o senin hayatını sikip onurunu iki paralık etti şimdi yeni bir sayfa açıp değmezmiş mi diyorsun? Hayır bu kadar basit değil intikam alma daha kötüsünü yap. Daha kötüsü ne olabilirki intikam dışında ? Düşün Alan düşün.
Neyse konuya dönelim o akşam kimseyle konuşmadım pek arkadaşım yoktur zaten insanlara fazla güvenmem halı sebeplerim vardır geçmişten neyse trajikleştirmeyeyim.
Annem geldi:
-Alan
-Efendim
-Yemeğe in artık dünyanın sonu değil kişiliksizmiş işte
-Dünyanın sonu demedim ki
-Ee ozaman
-Benim sonum anne
-Abartıyorsun henüz gençsin daha ne ''Esralar'' tanıyacaksın
-Adını anma şunun
-Tamam ama yemeğe in çok üzülüyoruz babanla
Bu tarz sıradan aile üzüntüsü içeren diyaloglarla o birkaç haftayı odamda geçirdim.
Ne yapsam unutamıyordum terk edilmiş fena şekilde aşağılanmıştım. Gözlerimi kapıyor aklıma bir anımız geliyor ve o an içime 40 tonluk bir balina oturuyordu.Bazı günler hiçbirşey yapmadan sadece bisküvi yiyip müzik dinlediğimi hatırlarım.
