Το γούρι μου

Κεφάλαιο 1

Άστριντ

Ήμουν στο μετρό του Λονδίνου , στο δρόμο μου για την ακρόαση μου στην Βασιλική Ακαδημία Χορού του Λονδίνου , ελπίζοντας ότι θα γίνω δεκτή και να περάσω τα επόμενα τέσσερα χρόνια της ζωής μου εκεί , στην πόλη των ονείρων μου .

Ήμουν εντελώς στρεσαρισμένη.

Θα συναγωνιζόμουν  χορευτές δύο χρόνια μεγαλύτεροι από εμένα  , για μια θέση στην καλύτερη σχολή χορού σε ολόκληρο τον κόσμο . Μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω από οντισιόν τόσο νέα στα δεκαέξι μου , διότι ο Έλληνας εκπρόσωπος της ακαδημίας πίστευε ότι άξιζα μια ευκαιρία . ( Έζησα στην Ελλάδα για όσο χρονικό διάστημα μπορώ να θυμηθώ. Οι γονείς μου ήταν Έλληνες , αλλά συναντήθηκαν στο Λονδίνο). Τον πίστεψα πραγματικά και γι’αυτό έκανα όλη αυτή τη διαδρομή από την Ελλάδα για την ακρόαση .

Δυστυχώς , είχα αρχίσει να αμφιβάλλω εαυτό μου και τις ικανότητές μου χορό . Ήμουν απαισιόδοξη και τότε ήταν , όταν η μάτια μου τον συνάντησε . πλημυρισμένη από  το άγχος και τη νευρικότητα μου , δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το αγόρι που κάθεται απέναντί ​​μου με κοιτούσε .

Τον κοίταξα . είχε ένα βλέμμα πολύ χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο . Είχε όμορφα μάτια. ήταν το ίδιο χρώμα με τα δικά μου , το πράσινο . Μου χαμογέλασε και εγώ σαν αμάθητη έφηβη κοκκίνισα .

Ένα χαριτωμένο αγόρι με κοιτάζει σκέφτηκα .

Έστρεψα το βλέμμα μου προς τα επάνω. Φαινόταν νέος , ίσως την ίδια ηλικία με μένα . αν και έδειχνε άνετος και χαλαρός ,  μπορούσα να δω τα πόδια του να τρέμουν στο πάτωμα και τα δάχτυλά του παίζουν με μια εφημερίδα ,έμοιαζε όσο στρεσαρισμένη ένιωθα. Τα μάτια του βρήκαν και πάλι τα δικά μου και του χαμογέλασα . κοκκίνισε . Χαμογέλασα περισσότερο και κοίταξα το πάτωμα και πάλι . τον έκανα να κοκκινίσει! Είχε αρχίσει να μου αρέσει αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας . είχα αφαιρεθεί και έτσι δεν έκανα τις απαισιόδοξες σκέψεις που έκανα πριν. Τώρα ήμουν σίγουρη ότι θα τα κατάφερνα. Δυστυχώς η στάση μου πλησίαζε και σηκώθηκα να φύγω . Κοίταξε επάνω σε μένα και χαμογέλασε πάλι Χαμογέλασα πάλι σαν αντίο και περπάτησα έξω από το τρένο .

Οντισιόν μου πήγε καλά , έγινα δεκτή στην ακαδημία  και δύο χρόνια αργότερα ήμουν ακόμα ενθουσιασμένη έτσι όπως ήμουν την πρώτη μέρα που ήρθα εδω .

Ποτέ δεν ξέχασα το αγόρι στο τρένο όμως. Κάθε φορά που τον σκεπτόμουν  τον θεωρούσαν ως το γούρι μου , αυτός  που μου έδωσε τη δύναμη που χρειαζόμουν για να χορέψω και να γίνω δεκτή .

Μετά από ένα μήνα περίπου έμαθα το όνομά του , Harry Styles . Είχε οντισιόν για μια εκπομπή που ονομάζεται το X Factor και τον έβαλαν οι κριτές  σε μια μπάντα με τέσσερα άλλα παιδιά που ονομάστηκε One Direction . Ήρθαν τρίτοι, αλλά για να έγιναν το πιο επιτυχημένο συγκρότημα  στον κόσμο . πάντα ήθελα να τον ευχαριστήσω που με βοήθησε να ξεχάσω  το άγχος μου εκείνη την ημέρα , ακόμα κι αν δεν το γνωρίζει, αλλά ήξερα ότι κατά πάσα πιθανότητα ποτέ δεν θα τον ξαναέβλεπα . Μερικές φορές σκεπτόμουν ότι αν θα με θυμάται καθόλου ως « Το κορίτσι με το τρένο που με έκανε να χαμόγελο και κοκκινίσω », αλλά αμφιβάλλω ότι θα με θυμάται καν . εγώ τον θυμάμαι όμως, και τα όμορφα πράσινα μάτια του  .

Επειδή μετά από όλα αυτά που έζησα αυτά τα τελευταία δυο χρόνια αυτός ήταν πάντα το Γούρι μου .