Nefsini Öldür

1.Bölüm

Yağmurdan kaçarken tutulduğum bir doluydun sen.Öyle bir şey ki ıslanmamak ne mümkün.Arkama bakmadan ilerlediğim yağmurlu,fırtınalı ve çamurlu sokağın bitişinde,bir bulutun ardına saklı güneş,tepeden tırnağa ısıtıyordu beni.Çamurlu o yolda kirlenen ayakkabılarım ve kıyafetlerim yağan dolu ile temizlenmişti.Nasıl olmuştu peki bu?Bir yandan beni ısıtan güneşin sıcaklığı,diğer taraftan üzerime bıraktığı dolu taneleriyle beni temizleyen parlak bulutlar.Anlam veremediğim bu duygu karmaşasının ardından çıkagelen,tüm sorularımın cevabı olandı.Yani aşk,tüm cevapsız zannedilen soruların tek cevabıydı.Tüm bu anlatılanlar ise yaşadıklarımın soyut bir tanımı.Sen gelmiştin ve başlamıştı hikayem.Sen gelmiştin ve başlamıştı umudum.Sanki tüm çaresiz bekleyişlerin geride bırakıldığı bir yoldu bu.Ansızın gelen bir çöl yağmuru gibi özlemle beklenen ve bu sayede ölmekten kurtulan çiçeklerin öyküsü..

***

..Gökyüzü aydınlandı sonra.Yeni bir çiçek filizleniyordu bu karanlığın arkasındaki baharda.Gökkuşağı gibi içinde her rengi bulunduran bir sevda çiçeği.Şu an tomurcuk halinde olan bu güzel çiçek,açtığında nasıl olacaktı kim bilir.Etrafındaki kişiler zarar verecek miydi ona?Ya da hiçbirşeye aldırmaksızın sımsıkı tutunacakmıydı toprağına?..
Bir çiçektim ben..Toprağım ise beni besleyerek hayata bağlayan bir vesile.
Toprağından ayrılan çiçek yaşayabilir mi hiç?Öyle bağlanmıştım ki sana,hiçbir toprak sen gibi değildi bana..
Sevmek..Yani susuz kalmış bir çiçek gibi..Suya hasret,onu sabırla bekleyen ve güneşte yaprakları kuruyan bir çiçek..
Bir zincirlemeydi sanki sevmek dedikleri.O beni,ben diğerini,diğeri başkasını...Vazgeçmeden sürüp giden bu zinciri kırma vaktiydi artık..
Arkama bakmaksızın ilerlediğim yanlış yoldan geri dönme vakti.
Beni seveni sevme vakti.İsteyince olan birşey miydi onu sevmek bilmiyordum ama ilk kez böylesine sebepsiz bir güven vardı içimde,sanki imkansızlık denilen kalbimdeki duygu silinivermişti.Belki sevmiyordum henüz,tanımıyordumda.Belkide çok iyi biriydi,bilmiyordum.Lakin sevmekten çok korkuyordum.Çünkü kaybetmekten korkuyordum.Korkularını dengeleyen ümitleri olmalı insanın.Ümitlerime dayanarak sevdim ben onu.İlk başta sadece kardeş gibi,aşksız,saf ve tertemiz.Bilerek kendini ateşe atar mı insan diye sorsam da kendime, ateş birkez etrafını sarınca çıkamıyormuşsun o çemberden.Çıkış yolunu gören çıkarmış sadece.Tevbe kapısı kapanmadan çıkmak gerekirmiş.Çıkamayan ise sonsuza dek yanmaya mahkum!..