sesini duyan kimseler olmadığında,
duvarlarla konuşmak zorunda kaldığında,
tırnaklarının içi kanla dolduğunda,
kalbin o kişiyi sevmeyi artık kaldıramadığında,
ayakların daha fazla koşmaya dayanamadığında,
yürüsen bile bir yere varamadığında,
konuştukça sustuğunda,
ve her gölgeyi o sandığında,
gerçekten yaşadığının farkına varman gerek demektir.
ben,
ben yaşıyordum.
