tadhana: why cant it be? (book 1)

chapter 5 - forget

           CIEL

What the hell!!  Like what just happened?! Parang gusto nang gumuho ng mundo ko and it feels like-aaarrggghhh!!! Im going crazy!

Sino ang nasa matinong pag iisip na ipapakasal ang 17 yeara old nilang anak sa 19 years old na  anak ng business partner nila?!

Under age pa ako and heck! Pwede naman si Aries ah?! Nakita ko si Aries na mukhang nag sy-sympathy sakin.

Ang sarap lang tirisin. Umirap ako at humarap kay dad. Nakita kong seryoso siya sa ginagawa niya o kung ano man ang pinaplano niya. May araw din kayo sakin.

"im doing this para magpakatino ka n-" di ko siya pinatapos at nagsalita na kaagad. Im So pretty to be stress by someone who dont even give me worth.

" shhhhh!!! how about... Aalis nalang ako. Sounds good? " sabi ko at umalis wiyh hair flip.

"you really are hard headed! What should i do to bring back your innocence?! " tanong ni dad sakin. Humarap ako with my most scary eyes na sina malificent at Aries lang ang naapektuhan. Parang gusto kong umirap dun ah. Di man lang nakuha sa tingin si dad.

"oh no.. I can handle myself" sabi ko at aalis na sana kaso nag closing remarks pa si dad sakin kaya sinagot ko na naman. I know im not a good daughter buy its fair though. He's never been a good father to me too.

"why? " gusto ko sana siya pilosopohin kaso baka tataas ang blood pressure niya at ma delay pa ang pag alis ko kaya i stay with my cool.

" dahil ako na mas kadugo mo pa kase nila binanewala mo lang! " sabi ko at walang closing remarks na pumigil sakin. So ganun nalang? Di nila ako pipigilan?

Agad akong dumeretso sa kotse at pinaandar ito. Badtrip! Buti nalang naka open yung gate kaya madali akong nakaalis.

Nakita ko sa rear view mirror ko na hinabol ni dad ang sasakyan ko kaya nga lang mas mabilis padin yung kotse ko kaya di niya na habol.

"marry pala ha? " sabi ko at mas pinaharorot pa ng sobra ang kotse sabay smirk. Baliw na kung baliw. Wala na akong paki. " marry my ass"

In a very silent place lies a cemetery where i love to visit someone... Someone and its her. Sana nagstay lang siya ng matagal. Sana di nalang siya nawala.. Di na sana ako nag iisa. Now the world is against me, and wala na akong kakampi.

Naglakad ako papunta sa isang garden kung saan siya nakahiga. Sayang di ako nakapag dala ng bulaklak o candles man lang. Pero atleast may maikwento na naman ako sakanya.

For years that i have exist , no one know that i have this soft side of mine. Patulot lang ako sa paglalakad hanggang sa makita ko ang puntod niya.

In loving memory of Arrenisa Monteras Yamada.

"hey mom" sabi ko at umupo. Nilinis ko ang puntod niya dahil sa mga ligaw na damo na andun. Tinignan ko ang picture ni mom. Ang saya saya niya pa.

"i miss you so much... And it hurts na kapag naaalala ko yung mga memories natin na magkasama di na pwedeng ibalik.. Kasi... " pinahid ko ang mga luhang gustong kumawala sa mata ko. Nangingiligid na din ang luha ko. And i really hate it when i get emotional. This is so not me.

" memories nalang yun.. "

Parang bata ako na umiiyak ng walang tigil dahil sa iniwan ng ina niya. Dali dali kong pinahid ang luha ko ulit at pumilit na ngumiti. Im stopping this damn drama of mine.

"by the way mom. Happy birthday" sabi ko. Yumuko ako at nag indian sit. " dad told me na magpapakasal na daw ako... But hell! 17 pa ako ma" sabi ko. Wala namang tao dito kaya ok lang na sumigaw. Wala namang makakarinig sakin.