Koibito Club

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ

Ο Tamotsu άνοιξε τα μάτια του νωχελικά . Ο ξεχαρβαλωμένος ανεμιστήρας στην οροφής του δωματίου του στριφογυρνούσε απειλητικά πάνω από το κεφάλι. Έμεινα για λίγο ακίνητος κοιτάζοντας, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του γυμνός με το σεντόνι τυλιγμένο στα πόδια του .Είχε αποκοιμηθεί απευθείας εκείνο το βράδυ. Είχε πιει πολύ με αποτέλεσμα να έχει έναν τρομερό πονοκέφαλο. Ανασηκώθηκε και έτριψε το μέτωπο του από το οποίο έτρεχε ιδρώτας καθώς η ζέστη του διαμερίσματος του ήταν ανυπόφερτη. Το απλό και ασυγύριστο δωμάτιο του φάνταζε σαν μια μεγάλη μαύρη τρύπα έτοιμο να τον ρουφήξει. Έβηξε δυνατά και σηκώθηκε όρθιος . Το σεντόνι σύρθηκε πίσω του .Ο ίδιος κατευθύνθηκε προς το μπάνιο κρατώντας το κουτί με τα τσιγάρα που είχε αφήσει στο κομοδίνο. Δεν κάπνιζε συστηματικά αλλά όταν το έκανε το παράκανε . Στάθηκε μπροστά από τον νιπτήρα. Άνοιξε τη βρύση, γέμισε τις χούφτες του νερό και βύθισε το πρόσωπο του μέσα του. Το παγωμένο νερό δεν είχε και πολλά αποτελέσματα. Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέπτη. Σταγόνες νερού έτρεχαν πάνω στο δέρμα του κάτω από τα σκούρα μαύρα μάτια του αφήνοντας πίσω τους γραμμές. Ή μήπως ήταν καινούργιες ρυτίδες? Στις άκρες του κροτάφου του είχε μερικές γκριζωπές τρίχες που μαρτυρούσαν την ηλικία του. Κατά τα άλλα τα μαλλιά του ήταν μαύρα ,κοντά με μερικές τούφες ατημέλητες να πέφτουν στο μέτωπο του. Ξεφύσησε αγανακτισμένος. Δεν ήταν εύκολο για έναν 40χρονο άντρα να υπενθυμίζει στον εαυτό του καθημερινά την ηλικία του. Ξαφνικά ο ήχος ενός τηλεφώνου διατάραξε την ησυχία του. Το κινητό του βρισκόταν δίπλα του. Το είχε ξεχάσει εκεί φαίνεται χτες το βράδυ. Χωρίς να πάρει τα μάτια του από το είδωλο του το σήκωσε ."Εμπρός?". Είπε με βραχνή φωνή."Tamotsu καλέ μου φίλε ,που χάθηκες τόσο καιρό?". Η χαρούμενη φωνή του Αkio έκανε τον να σωπάσει για λίγο. "Τί θέλεις?". Τον ρώτησε φανερά δυσανασχετούντος." Που είσαι τόσο καιρό? Έμαθα ότι σε απέλυσαν και από το εμπορικό κέντρο. Είναι η όγδοη φορά μέσα στα τελευταία χρόνια που δεν στεριώνεις σε καμία δουλειά ...ή κάνω λάθος? Δεν μπορούσες να με ειδοποιήσεις τουλάχιστον?" ."Δεν νομίζω η υπόθεση να αφορούσε εσένα" ."Ποπο!Tι ψυχρός που είσαι ,και εγώ που σε πήρα για να σου πω ότι σου βρήκα δουλειά''. Ο Tamotsu έβγαλε ένα τσιγάρο από το κουτάκι και το έβαλε στο στόμα του περπατώντας προς το καθιστικό. "Τι δουλειά? Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν σκοπεύω να ξαναγυρίσω στο τμήμα". Είπε και βρόντηξε το κουτάκι με τα τσιγάρα στο τραπέζι ."Εεε! Μην γίνεσαι κακός. Θα έρθω να σε πάρω από το σπίτι σου κατά τις 8.Θα πάμε μια βόλτα και θα σε ενημερώσω κατατοπιστικότατα" .Εκείνος ρουθούνισε δυνατά. Δεν χαιρόταν και πολύ με την ιδέα αλλά δεν μπορούσε να πάει κόντρα στο πείσμα του. Ο Αkio δεν μίλησε για λίγο."Tamotsu..εγώ.... πώς τα πας.. ξέρεις ....με τους εφιάλτες?" .Ο Tamotsu χαμογέλασε .Στάθηκε μπροστά από το τραπεζάκι του σαλονιού, σήκωσε ένα μισογεμάτο ποτήρι με ουίσκι και το ύψωσε στο φως του ήλιου. "Το παλεύω". Απάντησε και ήπιε μια γουλιά η οποία του έκαψε τα σώθηκα.