Park Aeri kitaplardan ve bolca kakaolu pastadan oluşan sığınağında mutlu bir hayat süren,duygusal ve beyaz atlı prenslere inanan bir parti kızı iken oldukça işkolik bir o kadar da kuralcı bir savcı olan Yoongi ile nasıl on beş aylık bir bebeğe bakac...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♡♡
"Girmiyor Yoong-yah hızlı olsana!"
"Sessiz ol Aeri. Yavaşça yapmaya çalışıyorum tamam mı?"
"Yarım saattir aynı şeyi söylüyorsun! Biraz sert davranman gerekiyor. Sadece..sok işte."
Yoongi,elindeki pembe kaşığı mama sandalyesine sertçe çarptığında sesten korkacağını düşündüğüm Eunbi, diş etlerini göstererek gülmeye devam etti. Son bir saattir onu yedirmeye çalışan ben ve Yoongi ile dalga geçiyor gibi bir hali vardı.
Kravatını bir köşeye fırlatmış,gömleğinin kollarını kıvırmış ve neredeyse Eunbi'nin dibine girecek olan Yoongi pes edip mama sandalyesinin önünden çekildi.
O yapamıyorsa,ben yapardım.
Kaşığı elime alıp sebzeli mamayı iyice karıştırdıktan sonra Eunbi'nin bana bakması için parmaklarımı gözünün önünde şıklattım.
"Küçük pisicik buraya bak! Hadi pisi pisi."
Kaşığın arkasını burnumun ucuna koyarak havaya kaldırırken,gözlerimi kocaman açtım. Ona bir kaç saçma ses çıkardım ve anında gülümsemesi büyük kahkahalara dönüştü. Aceleyle kaşığı mamaya daldırıp,ağzına soktum. "Lütfen yut! Lütfen!"
Yoongi yanımda durmuş kaşları çatılı bir şekilde bana bakarken başardığımı düşünüp ellerimi hızla birbirine çarptım. Saniyeler sonra Eunbi mamayı dışarı püskürtüp ağlamaya başladığında Yoongi sinirle ellerini saçlarının arasından geçirdi.
"Ne yapıyorsun?! Tanrım..kedi mi bu?"
Parmaklarını şıklatıp beni taklit ettiğinde sinirle ona baktım. "Çok biliyorsan sen yapsaydın!"
Suratının her yeri mama ve salya olan Eunbi,ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Onu böyle görmek ise neredeyse ağlatacaktı beni..Berbat bir arkadaştım.
Elimdeki oyuncağı Eunbi'nin gözünün önünde sallamaya başlamışken tezgahın üzerindeki telefonum titremeye başladı. İkimiz de bakışlarımızı oraya yönelttiğimiz anda gömleğinin bir kaç düğmesini açmaya çalışan Yoongi gidip telefonu eline aldığında bakışlarına yerleşen endişe meraklanmama neden oldu.
"Hwa Young."
Boğuk sesiyle beraber sanki havada asılı kalmış olan iki kelime Eunbi'yi sıkıca kavrayıp yukarıya doğru,merdivenlere koşmama sebep olmuştu.
Ben merdivenlere doğru koşarken Yoongi'nin telefonu cevapladığını duymuş,olduğum yerde kalmıştım. Kendimi berbat hissediyordum. Yoongi gözleriyle yukarı çıkmamı işaret ederken gözlerim dolmuş,nefesim boğazımda tıkanmıştı.
