Do you love me||Sirius Black

Hoofdstuk 61

Het was ondertussen al avond geworden en ik keek naar het vuur in de haard terwijl ik naar het verhaal van James luisterde.

'En toen versloeg ik een draak' zei hij en Lily begon te lachen.

'Jij versloeg een draak?' zei ze sarcastisch en James knikte met zijn hoofd.

'Geloof je me niet?' Vroeg hij sip en Lily schudde met haar hoofd.

'Nog geen haar op mijn hoofd gelooft dit verhaal' zei ze en James zuchtte.

'Dat is dan jammer, maar ik ga verder met mijn verhaal.. waar was ik gebleven'

'Je versloeg de draak' zei Peter toen die wel aandachtig aan het luisteren was.

'Ahja daar was ik' zei James en hij begon weer met het vertellen.

Ik sloot mijn ogen en ik legde mijn hoofd op de schouder van Sirius.

'Moe?' Hoorde ik hem fluisteren en ik knikte alleen.

Hij gooide een arm om mij heen en ik kroop nog dichter tegen hem aan.

'Waar is je broer nu?' Hoorde ik Lily toen zeggen en ik opende een oog.

'Hoe moet ik dat nou weten' zei ik enkel en ik sloot mijn oog toen weer.

'Nouu, ik hoorde dat die vanavond bijles aan het geven was, ik wil ook wel bijles van hem'

'Lily, jij hebt helemaal geen bijles nodig' zei ik

'Ik wil je wel bijles geven!' Riep James toen en ik schudde lachend met mijn hoofd.

'Jongens dit moeten jullie zien' riep iemand toen door de leerlingen kamer heen en ik opende meteen mijn ogen en ik keek Sirius verbaasd aan toen bijna de hele leerlingenkamer leeg liep.

Ik stond op en ik liep achter de menigte aan.
Ik tikte een random persoon aan en vroeg wat er aan de hand was maar bijna niemand wist er wat van.

Ik liep hoofdschuddend terug naar Sirius die in het midden van de gang stond te wachten met Lily en Remus.

'Een leerlingen is er achter gekomen dat een van de professors een duistere teken heeft' zei James plotseling die naast mij kwam staan.

Mijn gezicht werd lijkbleek, Jason...

Dat kon toch niet, ze konden er toch niet achter zijn gekomen dat hij een duistere teken had...

dat zou niet alleen hem maar ook mij in gevaar brengen.

'Rose? Gaat het' hoorde ik Lily plotseling zeggen en ik knikte.

'Ja, beetje misselijk alleen' zei ik enkel en ik stapte naar achteren.

'Ik ga even wat water halen' zei ik terwijl ik weg liep, Sirius bood nog aan om mee te lopen maar ik reageerde niet en liep stug door naar een van de meisjes toiletten.

Ik gooide wat water in mijn gezicht en ik keek naar mijn spiegelbeeld.

Het kon niet Jason zijn, dat kon gewoon niet.
Ik sloot mijn ogen voor een paar seconden toen ik opeen een hand voor mijn mond voelde die me ruw naar achteren trok.

Ik opende paniekerig mijn ogen en ik wilde mijn toverstok pakken toen ik zag wie het was.

Het was Jason, zijn ogen waren rood en hij zag er slecht uit...

Wat er in een paar uur kan gebeuren.

'Ze zijn er achter gekomen' zei hij enkel en ik schudde met mijn hoofd.

'Nee, dat kan niet'

'Ik heb hier nu geen tijd voor, Dumbledore heeft me vrij gelaten en ik ga regelrecht terug naar huis want ik heb waarschijnlijk nog een hoop aan de duistere heer uit te leggen'

'Jason..' piepte ik maar hij kapte me meteen af.

'Ik wil dat jij tegen iedereen zegt dat je hier niks van wist, dat je mij jaren niet gezien hebt en dat je denk dat ik toen een dooddoener ben geworden'

'Jason dat kan ik niet..' snikte ik terwijl de tranen over mijn wangen liep.

'Je hebt geen keus' zei hij terwijl hij zijn toverstok trok.

'Elke keer als je de vraagt krijgt over hoe je broer aan het duistere teken komt antwoord je dat' zei hij terwijl hij een spreuk over mij uitsprak.

'Het spijt me Rose, maar ik moet je beschermen'

'En jij dan? Wie beschermt jou, wie weet wat ze allemaal met je doen als ze dit te horen krijgen' zei ik en hij haalde zijn schouders op.

'Ik bescherm mezelf, ik hou van je klein zusje' zei hij terwijl hij zijn armen om mij heen sloeg.

'Ik hou van je grote broer'

'Ik zie je snel weer' fluisterde hij terwijl hij zich los maakte van mij en de toiletten uit sprintte.

Ik liet me op de grond vallen en de tranen dropte over mijn wangen heen.

'Rose? Ben je hier?' Hoorde ik Lily zeggen en ik ging snel staan.

Ik pakte een papiertje en ik wreef snel mijn tranen weg en ik draaide me om.

'Ja ik ben hier'

Lily kwam naar binnen lopen en ze keek me verdrietig aan.

'Het is je broer, maar dat wist je denk ik al' zei ze zacht en ik knikte.

'Wist je dat hij een duistere teken had' vroeg ze toen en ik wilde mijn mond openen om te zeggen dan ik het al wel wist maar dat lukte niet.

'Nee, ik heb hem al heel lang niet gezien.. hij was weg gestuurd van huis misschien is hij toen een dooddoener geworden' hoorde ik mezelf zeggen en Lily knikte.

Ik hoorde de woorden die mijn broer mij ingesproken had, ze klonken zo echt...

Lily sloeg haar armen om mij heen en trok me tegen haar aan.

'Het komt wel goed, dat beloof ik' zei ze met haar rustgevende stem en ik knikte.

'Dat hoop ik'