Υπόθεση "ΕΡΩΣ" || Yuri!!! On Ice AU

ΜΕΡΟΣ Δ || Τότε ΙΙ

  Τι μου κρύβεις, Βίκτορ;

   Ο απόηχος της ειπωμένης από μισόκλειστα χείλη ερώτησης τον συνόδευε καθώς περίμενε τον άλλον άντρα να ξυπνήσει. Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται μήτε το αιματοβαμμένο πουκάμισο μήτε τις ιστορίες που αυτό είχε γεννήσει στο μυαλό του. Ιστορίες που περιπλέκονταν με σκοτάδι σε εκατομμύρια ενδεχόμενα και έκαναν τη φαντασία του να βουίζει. Άλλωστε, οι ιστορίες πυροδοτούνται εκεί όπου υπάρχουν ψέματα και ανθίζουν από μυστικά. Και ένιωθε πως τόσες μέρες και η παρουσία μόνο του άλλου άντρα ήταν ένα τεράστιο μυστικό.

   Ο Βίκτορ αναδεύτηκε στον ύπνο του. Ένας μικρός αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη του καθώς με μια βραδύτητα γύριζε στο κρεβάτι, τρίβοντας το μάγουλο του στις άκρες των δαχτύλων του Γιούρι. Και ο άλλος άντρας έμεινε να το παρακολουθεί να συμβαίνει καθώς ο Ρώσος ανασηκωνόταν στα σκεπάσματα χαρίζοντας του ένα νυσταγμένο χαμόγελο. Παρακολουθώντας τον μέσα από ασημένιες βλεφαρίδες, ο Βίκτορ άφησε το βάρος του να χωθεί για μια ακόμη φορά στην αγκαλιά του Γιούρι, στέλνοντας τους αμφότερους πίσω στα σεντόνια. Ο Γιούρι γέλασε σιγανά καθώς κυλούσαν και κυλούσαν και κυλούσαν πριν φωλιάσουν με τα σώματα τους πιεσμένα και τα πρόσωπα τους ξαπλωμένα στο στρώμα να αντικρίζουν τα ένα το άλλο. 

   Υπήρχε μια οικειότητα στην κίνηση, μια ζέστη καθώς ο Ιάπωνας σήκωνε την παλάμη του, τοποθετώντας την στο δεξί μάγουλο του Βίκτορ.

«Καλημέρα όμορφε», μουρμούρισε ο άντρας με τα ασημένια μαλλιά, φιλώντας τον καρπό του.

«Καλημέρα και σε εσένα», του απάντησε ο Γιούρι, σκύβοντας μπροστά για να ανταποδώσει την κίνηση ανάμεσα στα μάτια του.

   Ο Βίκτορ γέλασε σιγανά και ύστερα τύλιξε την παλάμη του περιφερειακά των ώμων του άλλου άντρα επαναπροσδιορίζοντας τη θέση τους στο κρεβάτι: τώρα ο Γιούρι κειτόταν ανάσκελα και ο Βίκτορ καθόταν στη μέση του, γόνατα εκατέρωθεν των γοφών του. Χρησιμοποίησε τη νέα στάση ώστε να σκύψει από πάνω του, αφήνοντας τη φράντζα του να χαϊδέψει το μάγουλο του Γιούρι. Και εκείνος έμεινε να τον παρατηρεί αποσβολωμένος: τις γραμμές του προσώπου του, το τόξο των χειλιών του. Πάντα πίστευε πως ο Βίκτορ είχε πανέμορφα χείλη• ακόμη και στην ανατολή της μέρας όταν ήταν ξερά και σκασμένα από τον ύπνο. Τώρα το στόμα του ήταν μισάνοιχτο, τα χείλη του χωρισμένα ώστε να φανερώσουν το κάτω μέρος μιας σειράς λευκών δοντιών.