Υπόθεση "ΕΡΩΣ" || Yuri!!! On Ice AU

Μέρος Β || Έπρεπε

   Έλιωνε σε μικρές στιγμές.

   Οι πρώτες βδομάδες μετά από τη Βαρκελώνη άφησαν τον Γιούρι με ένα αίσθημα μόνιμου κενού γύρω από και μέσα στην καρδιά του. 

   Μερικές φορές, όταν έκλεινε τα μάτια το βράδυ, τυλιγμένος στο κρεβάτι του, μπορούσε να φανταστεί δυο χέρια στο πρόσωπο του, δυο γαλάζια μάτια να τον παρακολουθούν. Οι εικόνες άπλωναν και άπλωναν και άπλωναν στο υποσυνείδητο του. Με δυσκολία μπορούσε να τις συγκρατήσει πλέον.

«Δείχνεις αλλού.» έλεγε ο Πίτσιτ μερικές φορές, τα λόγια του να ψάχνουν για να παρηγορήσουν αλλά ο Γιούρι ανασήκωνε τους ώμους τους απομακρύνονταν την ανησυχία στη φωνή του συνεργάτη (και φίλου) του μόνο και μόνο για να του χαρίσει ένα μικρό χαμόγελο και να ζητήσει πληροφορίες για τη νέα δουλειά.

   Οποιαδήποτε νέα δουλειά.

   Έθαβε σιγά-σιγά τον εαυτό του μέσα σε αποστολές.

   Και μπορούσε να νιώσει να πνίγεται.

   Τελικά, το αποφάσισε ένα απόγευμα, δυο μήνες μετά.

   Το στρώμα του χαμηλής ποιότητας ξενοδοχείου που έμενε τη νύχτα φάνταζε η πιο αφιλόξενη αγκαλιά καθώς άφηνε το σώμα του να πέσει άνευρο στα σκεπάσματα, η κούραση της μέρας να μαζεύεται στα πόδια του. Είχε μια πληγή στον δεξί ώμο από μαχαίρι που έπρεπε να φροντίσει αλλά το βράδυ έκανε τα άκρα του σχεδόν άχρηστα στις επιταγές του μυαλού του. Και το μυαλό του από μόνο του φαινόταν ελάχιστα αποφασισμένο να συγκεντρωθεί στο παρόν.

   Χαμόγελα, ακριβή σαμπάνια, η θέα της βραδινής Βαρκελώνης, δυο χέρια γύρω του, χείλη στο λαιμό του, το όνομα του στα χείλη μιας φιγούρας, κάποια βαριά κολόνια στον αέρα. Ο Γιούρι ήθελε να τα ξεχάσει. Ήθελα να τα αφήσει να φύγουν. Αλλά μέσα στην κατάθλιψη του άβολου κρεβατιού και του δωματίου που μοίραζε κλεισούρα, οι αναμνήσεις έβρισκαν πρόσφορο έδαφος στο μυαλό του για να τον αναγκάσουν να θυμηθεί. Πως ήταν να κρατάει τον Βίκτορ κάτω από τα δάχτυλα του. Πως ήταν να προσπαθεί να τον σκοτώσει.

   Γύρισε απότομα στο κρεβάτι και πίεσε το πρόσωπο του στο μαξιλάρι.

   Δεν ήθελε να τον σκοτώσει. Προφανώς και δεν ήθελε να τον σκοτώσει. Είχαν περάσει έξι χρόνια αλλά και πάλι... Ποτέ δεν θα ήθελε να τον σκοτώσει.

   Και ο Βίκτορ; Τον είχε ξεχάσει τελείως;

   Είχαν κοιμηθεί μαζί και δεν τον είχε αναγνωρίσει.