Huling Patak ng Tinta: Compilation of Short Stories

Walang Hanggan

Hindinaman mahirap ang magmahal lalo na kung ang taong mamahalin mo ay tulad ngisang Joem Romualdo. Bukod kasi sa napakabait niya ay hindi rin maitatanggi angkanyang labis na pagkalinga at pagmamahal sa kanyang kapwa, lalo naman na sa kanyangpamilya.

Matagalna akong may lihim na pagmamahal sa kanya ngunit kailanman ay hindi ko itosinabi sa kahit na kanino. Itinago ko ito hindi dahil takot akong mawala ang pagkakaibiganna mayroon kami. At ang isa pang dahilan ay dahil may sakit ako at ayokongkaawaan lang niya ako.

Malapitna akong mamatay at sa nalalabing panahon ko sa mundo, I want to spend my daysseeing him happy without knowing that one of this day I'll leave the world,him.

"Hey,Eternity! What were you thinking?" Nakakunot na tanong niya, ng taongmahal ko.

Eternityang pangalan ko. Ang Eternity ay nangangahulugan ng walang hanggan o walangkatapusan, how ironic right? Walang hanggan pero ang buhay ko bilang nalang samga kamay ko.

"Nothing,I just wondering why were you still here, beside me while almost all of thepeople here don't dare to talk to me." Malungkot kong tugon sabay tinginsa kanya.

"Youknow what, I will always be here for you. Kahit ayaw na sayo ng mundo, ako angmananatili sa tabi mo at hindi ako aalis kahit pa ikaw na mismo ang magpalayosa'kin, always remember that huh?" Mahabang tugon niya

"Perobakit?" Nagtatakang tanong ko.

"Areyou sure you want to know?"

"Yes."

"Butpromise me one thing. Hindi mo ako lalayuan pag nalaman mo. Promise me!"Maotiridad na tugon niya.

"P-promise."Sabay taas ng kanang kamay ko kahit na may kaba na akong nadarama sa sasabihinniya. Sana lang ay huwag ang kinatatakutan ko ang isagot niya.

"Promiseyan ah, wala ng bawian. I will always be here for you because I love you."Mabilis niyang sagot.

"Yes.You heard it right Eternity, I love you. I love you, I love you."Paglilinaw niya.

Andby that, my heart beat became faster and faster. Parang may nagkakarerang mgakabayo sa loob ko. Sobrang tuwa ang naramdaman ko pero bigla naman akongsinampal ng katotohanan na hindi pala pwede.

Mataposang araw na iyon madalas ko na siyang iniiwasan. Pag nakikita kong papunta nasiya sa lugar kung nasaan ako ay mabilis akong tumatakbo palayo. Ayoko nasiyang saktan pati na rin ang sarili ko dahil simula pa lang ay alam ko namannang hindi kami pwede.

Noonghuling pagbisita ko sa doktor ko para tanungin kung hanggang kailan na lang angbuhay ay sinabi niyang hanggang Sabado na lang daw. At ang araw na yon ay bukasna. Bukas na ang huling araw ko sa mundo. Kaya naman susulitin ko na ang arawna to para bukas ay hihintayin ko nalang na malagutan ako ng hininga kasama angpamilya ko.

Iwant to spend my day to visit my favorite park. Wala akong sinama sa pagpuntako dito, gusto ko kasing mapag-isa. Kahit pa nga gusto akong samahan nila Mamadahil nag-aalala sila ay hindi pa rin ako pumayag.

Masarapdin pala ang mag-isang mamasyal. Dati noong wala pa akong sakit, pinapangarapko na sana isang araw ipasyal din ako dito ng taong mahal ko. Yung tao na kaya akongmahalin kahit na ayaw na sa'kin ng mundo, yung tao na kaya akong ipaglabanlaban at yung tao na kaya akong mahalin ng walang hanggan. Yung tipong kahitkamatayan ay hindi kami kayang paghiwalayin dahil sa pagmamahalan namin saisa't isa. Pero ngayon, hindi na ako umaasa dahil alam ko naman na hindi na yonmangyayari. Hindi na mangyayari kailanman dahil bukas na ang katapusan ng buhayko, at ang taong minahal simula pa lamang noong mga bata pa kami ay iiwan kona. Sana, sana makahanap siya ng babaeng kaya siyang ipaglaban at mahalin ngbuong-buo isang araw.

Hindiko napansin na umaagos na pala ang mga luhang matagal ko nang pinipigilan.Pinahid ko ang mga ito ng aking palad at minabuting umupo muna sa isang bench.Huminga ako ng malalim at pilit na pinakakalma ang sarili ko, kumuha ako ngtubig sa bag na dala ko at madali ko itong ininom.

Nangmatapos uminom ay nagpahinga muna ako saglit. I watch people passing by throughthe sidewalks. They seem happy holding the hands of their love one's. Thenrealization strike again. But then, for now I want this day be memorable for meso I decided to walk again. Ngunit hindi pa ako nakalalayo ay nakita ko angnapakaguwapo niyang mukha na nakatingin diretso sa aking mga mata. Hindi akomakakilos dahil tila pinako ng kanyang mata ang tingin ko sa kanya.

Nasakabilang kalsada siya at isang tawid lang niya ay mapupuntahan na niya ako.Pero yon ang ayokong mangyari, ang muli ay malapitan at makausap niya ako, kayanaman nagmadali akong naglakad palayo upang hindi niya ako maabutan. Narinig kopang tinawag niya ang pangalan ko ngunit hindi ko siya binalingan ng tingin.

 "Hindi. Hindi pwede!Parehas lang kayongmasasaktan." paulit-ulit na binubulong ko sa aking isipan kasabay ngmuling pagtulo ng aking mga luha.

----SCREEEEEEEEEETTTTCCCCCHHHHHHHHHH----

Napatigilako sa paglalakad ng marinig ko ang tunog na iyon kasabay ng hiyawan ng mgatao.

"Ayyy!!!!"

"Patay na yata,sabog na ang ulo..."

"Tumawag kayo ngambulansiya bilis..."

Ilanlamang yan sa mga narinig kong sigawan ng mga tao. Kahit na nanghihina atnangagatog ang aking tuhod dahil sa labis na kaba ay pinilit kong makapunta sapinagkakaguluhan. Ayokong isipin na siya to ngunit iba ang takot at kaba nanararamdaman ko. Pero sana, sana lang na hindi talaga siya.

Nangmakalapit ako sa lugar, ay bumagsak ang mga tuhod ko sa nakita ko. Napatakipako ng bibig at ang mumunting mga hikbi ko kanina ay naging isang hagulgol.Isang lalaking hindi katangkaran at balingkinitan ang katawan ang nasagasaan,nakahandusay ang katawan nito sa kalsada at nakadilat ang mga mata na animoygustong makipag-usap sa'kin. Putok din ang ulo nito at tuloy-tuloy ang pagdaloyng dugo.

Bakitkailangang sayo pa mangyari to, buong akala ko ay ako ang mauuna bakit ikaw pa.Kung alam ko lang di sana...

Hinaplosko ang kanyang mukha saka binulungan...

"Sanaman lang hinintay mo ako...

Pangako,Sayo lang ang puso ko..."