Things that can't be seen

Proloog

                                               {Persepectief vanuit Gwen's moeder.}

                                                                                13:00

'Echt waar?' Ik hoor Gwen vanuit de gang lachen. Ze zit weer met schilderijen te praten. 'Schat dit kan echt niet meer.' Mijn man staat bezorgd in de deuropening. 'Wat niet meer?' mompel ik zachtjes. 'Gwendolyn, ze is niet normaal.' Mijn man gaat tegenover me staan terwijl ik de boontjes aan het doppen ben. 'Ze is net zoals elk kind,' verdedig ik haar. 'Ze is niet elk kind. Vanochtend deed ze het weer. Ze staarde naar het raam. Toen ik aan haar vroeg wat er buiten was zei ze dat er niks was, maar dat ze keek naar de vrouw recht voor haar die een heel interessant verhaal vertelde.' Ik zie de wanhopige blik in mijn mans ogen. 'En wat wil je dat we eraan doen?' snauw ik. 'Dat je naar me luistert voor een keertje.' Boos slaat hij zijn hand op tafel waar zelfs Gwen van opschrikt. Ze loopt naar de woonkamer deur en fluistert: 'Is er iets?' 'Gwendolyn, ga naar boven.' Mijn man keurt haar geen blik waardig bij zijn woorden. Ik hoor haar stilletjes oké fluisteren en ze sluipt weg. Ze is een bijzondere verschijning met haar licht groene ogen en haar paarse haar. Eerst was het vaag rood maar nu kleurt het langzaam echt paars. Ik dacht eerst dat ze het had geverfd maar dat was onmogelijk. Ik hoor de vijfjarige peuter de trap op lopen terwijl mijn man, Gerard ons gesprek voorzet. 'Zelfs de leraressen zijn bang voor haar.'' Ik snap niet waar Gerard heen wilt. 'En wat wil je er aan doen? Zij heeft toch ook niet gekozen om raar te zijn.' Ik staar recht in Gerards bruine ogen. 'Ze is niet van ons, ze is niet ons kind,' zegt hij rustig. Boos sta ik op. 'Hoezo niet?' 'Het is een wisselkind, begrijp dat dan. Ze heeft geen enkele familiekenmerken, ze heeft geen bruine ogen, ze heeft paars haar.' Zijn stem is hard en kil. Ik wist dat Gerard zich sinds de bijzondere gebeurtenissen rondom Gwen, zich heeft bekeert naar het geloof om antwoorden te zoeken. Maar een wisselkind dat gaat te ver. 'Het is ons eigen vlees en bloed, Gerard ontken dat niet,' schreeuw ik tegen hem. 'Dat is ze niet Els, ze is verwisseld. Dat is niet ons kind die ik vast heb gehouden bij haar geboorte.' Zijn stem is hard en ik voel iets vanbinnen breken. 'Wat denk je dan dat het is?' vraag ik verdrietig. Ik laat me terug op de stoel zakken en laat mijn hoofd op mijn handen steunen. Mijn man knielt bij me neer en pakt mijn handen. 'Een wisselkind, niet ons eigen vlees en bloed. De regering heeft ons hiervoor gewaarschuwd. Je hebt de borden zien. Pas op voor wisselkinderen, ze pakken het mooiste van u af.' ik kan hem niet geloven. Gwen is geen wisselkind, ze is mijn kind. 'Wat wil je doen?' 'Haar verkopen, de regering weet wat ze moeten doen met wisselkinderen, dus vast ook met Gwen.' Hij wil haar verkopen. 'Verkopen?' ik zie hem knikken bij mijn woorden. 'Verkopen, we melden haar bijzonderheden en dan krijgt ze vast een goed plekje. Een betere dan hier.'

20:00                                                                                                                                                  

Ik ren over straat met Gwen op mijn arm. Er is amper tijd om na te denken. Ik had een beetje slaapmiddel gedaan in het drankje van Gerard. Dat houdt hem voor een paar uur onder zeil. 'Mama waar gaan we heen?' vraagt Gwen. 'Naar hele aardige mensen.' Ik ga Gwen niet verkopen aan de regering. Wie weet wat ze met haar doen. Nee, ik breng haar naar Felicia en Reco. Twee jonge hippies die op een verlaten camping veld leven. Ze willen haar vast wel in huis nemen. Ik zie het veld in de verte opdoemen en ik versnel mijn pas. Terwijl ik op mijn rechtarm Gwen heb en in mijn linkerhand haar koffertje ren ik snel. Ik vertel Gerard wel dat ik haar weg heb gebracht. Dat het maar zo snel mogelijk gebeurt moest zijn. Ik sprint het veld op naar de versierde hippie camper. Ik sla met mijn vuist op de deur. 'Felicia, Reco, alsjeblieft doe open.' De deur wordt opgengedaan en in de deuropening staat een jonge man begin twintig met haar tot zijn schouder. 'Allo,' zegt hij vrolijk. 'Reco, is Felicia er ook?' vraag ik smekend. 'Wow rustig jij ziet er moe uit, kom binnen.' Hij maakt de doorgang voor me vrij maar ik wijs zijn aanbod af. 'Je moet me helpen.' Felicia komt naast Reco staan. 'Els wat een verrassing.' 'Jullie moeten me helpen, Gerard wil mijn dochter verkopen vanwege die rare dingen waar ik wel eens over heb verteld.' Ik zie beide hippies bezorgd kijken. 'Ik wil haar niet naar de regering brengen. Er is geen andere plek waar ze heen kan, alsjeblieft help me.' Er kruipt een angst naar boven die mij onrustig adem laat halen. Ik merk dat Gwen in slaap is gevallen op mijn schouder. 'Alsjeblieft...' Ik zie Reco en Felicia elkaar aan kijken. Ze hebben altijd al een kind gewild maar het kon niet omdat Felicia er geen kon krijgen. 'Ze is bij ons veilig.' Er ontsnapt een opgeluchte zucht bij mij. Voorzicht geef ik de koffer aan Reco die hem binnen neer zet terwijl Felicia Gwendolyn overneemt. 'Hoe heet ze?' Vragen ze bijna tegelijk. 'Gwendolyn, maar ze vindt het prettig om Gwen genoemd te worden.' Ze knikken allebei en Felicia neemt mijn dochter mee naar binnen. 'Beloven jullie goed op haar te letten?' Reco geeft me een geruststellende glimlach. 'Natuurlijk maar we willen binnenkort ook vertrekken, je weet wel naar een andere stad.' Ergens wil ik ze tegenhouden maar dit komt alleen maar beter uit. 'Is goed, maar onthoud vertel haar niets over ons. Zeg maar dat je haar hebt geadopteerd maar wij, Gerard en ik, hebben nooit bestaan.' Reco kijkt me vragend aan. 'Maar ze kent...?' 'Maak haar wijs dat het allemaal een droom was,' onderbreek ik hem. 'Zeg tegen haar dat ze een poosje ernstig ziek is geweest en dat ze alles heeft gedroomd. Ze heeft ons nooit gezien en haar ouders zijn dood.' Felicia kijkt moeilijk naar beneden en ik zie Reco twijfelen. 'Ik smeek het jullie, het is beter voor Gwen.' Ze zuchten allebei en knikken. 'Komt goed Els, ga maar naar huis morgen staan we er niet meer.' Net voordat ze de deur dicht willen doen ze ik mijn voet er tussen. 'Geef dit.' Ik haal een bedeltje van mijn armband af. 'Maak er een oorbel ofzo van en geef dit aan haar. Gewoon als teken dat ik van haar hou. Verzin er maar een verhaaltje omheen.' Reco pakt de bedel aan en knikt. 'Ik hou van je Gwen,' roep ik vluchtig en de camper deur gaat dicht. Het begint te regenen terwijl de lichten van de camper oplichten. 'Ik hou van je Gwen,' fluister ik nog een keer.