Σ'ενα κύμα

Κεφάλαιο 4ο

Εκείνο το βράδυ, αν και τα μάτια μου έκλειναν, έκανα τα πάντα για να καταφέρω να κρατηθώ ξύπνια. Όταν άκουσα τη φωνή του Κώστα στο σαλόνι χαμογέλασα ανακουφισμένη. Αντάλλαξε λίγες κουβέντες με τη μητέρα του και μετά τα βήματά του γινόταν ολοένα και πιο έντονα, σημάδι που μου έδειχνε πως σύντομα η πόρτα του δωματίου θα άνοιγε και εκείνος, ο άντρας μου, το μοναδικό μου στήριγμα στο σπίτι αυτό, ο πατέρας του παιδιού μου, θα έμπαινε μέσα και θα στεκόταν ακριβώς απέναντί μου. 

Με κοίταξε και χαμογέλασε.

''Δεν κοιμάσαι ακόμα;'' με ρώτησε 

''Σε περίμενα'' 

''Νιώθεις καλύτερα; Ξεκουράστηκες καθόλου;''

''Ναι, είμαι καλύτερα... Πέρασα και από τον γιατρό το πρωί''

''Και; Σου είπε να καθίσεις να ξεκουραστείς, ε; Γι αυτό έχει κατεβασμένα μούτρα η μάνα μου;''

Παραδόξως, ναι. Ενώ όλοι χαίρονται με τον ερχομό μιας νέας ζωής στον κόσμο και πόσο μάλιστα στο σπίτι τους, η πεθερά μου μόνο δεν έβαλε τα κλάματα από τη στενοχώρια. 

''Χρειάζεται λίγη προσοχή, ναι...''

''Τι είναι; Κρύωσες;''

''Είμαι μια χαρά... Δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Έλα να ξαπλώσουμε..''

Αφού ξάπλωσε δίπλα μου, κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό μου. 

''Σου έχω πει ότι έχεις το πιο καθαρό βλέμμα που έχω δει σε άνθρωπο;'' μου είπε

''Όχι..''

''Στο λέω τώρα... Έχεις το πιο καθαρό βλέμμα που έχω δει σε άνθρωπο, Κατερίνα'' 

''Ίσως υπάρξει και κάποιος άλλος που θα έχει καθαρό βλέμμα... Ακόμα πιο καθαρό και από το δικό μου''

''Ποιος;''

Άνοιξα το συρτάρι που βρισκόταν στο έπιπλο δίπλα μου και πήρα στα χέρια μου ένα μικρό φασόλι. Χιλιάδες ερωτηματικά σχηματίστηκαν στο πρόσωπο του Κώστα. 

''Άνοιξε τα χέρια σου'' του είπα και άφησα το φασόλι στα δικά του χέρια

''Ίσως, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το παιδί μας να είναι τόσο μεγάλο όσο αυτό το φασόλι... Και είμαι σίγουρη πως θα έχει το καθαρότερο βλέμμα που έχεις συναντήσει σε άνθρωπο ως τώρα'' του είπα και ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.

Εκείνος καθόταν ακίνητος με τα χέρια ανοιχτά. Έμοιαζε με άγαλμα. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω στο μικρό φασόλι. Το κοιτούσε με τέτοια αφοσίωση, που κανείς θα νόμιζε πως το φασόλι ήταν ζωντανό, πως του μιλούσε ή είχε πάνω του κάτι τόσο ιδιαίτερο που τραβούσε τη προσοχή κάποιου.