Clove ~ the Hunger Games

Hoofdstuk 4

Zo. Dat had ik niet verwacht. Haar beste vriendin dus. Ik had de neiging om achter haar aan te schreeuwen: "Ik ben je beste vriendin niet!" Maar iets hield me tegen. Misschien wilde ik haar niet kwetsen of omdat ik het totaal niet verwacht had dat ze het ging zeggen of omdat ik niet verwacht had dat ze me zo zag. Ik twijfel even aan mezelf. Is zij mijn beste vriendin? Nou, ze is mijn enige vriendin, dus technisch gezien wel. Maar ze is niet mijn beste vriendin, als in: "Oh, Hailey! Ik vertel je alles want je bent mijn beste vriendin!" Nee, zo ben ik niet. Ik schud de rare situatie van me af.

Ik ga weer op de bank zitten. Ik heb training gehad voor dit soort situaties. Ik snapte nooit waarom we zo iets nodig zouden hebben, maar ik ben er nu heel blij mee. We hebben geleerd hoe we ons helemaal konden concentreren op een ding, en alle andere dingen buitensluiten. Het leek mij een beetje zweverig en niet echt heel handig, maar ik denk dat het nu wel helpt. Ik sluit mijn ogen,adem even diep in en bedenk wat me te doen staat.

Ik ben getrokken als tribuut. Ik ga mee doen met de 74e hongerspelen. Ik wil winnen en overleven. Dat is mijn doel. Ik wil terug komen. Dan ben ik rijk en beroemd.

Het helpt wel. Het maakt alles overzichtelijker in mijn hoofd. Niet dat het zo veel informatie was, maar het maakt mij een stukje rustiger. Dan nu de volgende stap; wat zijn mijn obstakels om mijn doel te bereiken?

Er zijn drieëntwintig andere tributen die ook willen winnen. Er zijn een aantal die hun hele leven hebben getraind. Cato doet ook mee. Misschien wordt het moeilijk om hem te doden.

Oké, en nu de laatste stap; hoe ga ik die obstakels overwinnen?

Ik heb mijn hele leven getraind. Ik kan dit. De meeste andere tributen hebben niet getraind. De andere getrainde tributen kennen elkaar niet. Ik ken Cato wel, en wij zullen aan het begin misschien samen werken. Het wordt moeilijker hem te doden, maar als het er op aan komt, doe ik dat ook. Ik ben snel, ik kan goed met messen overweg. Ik mis nooit.

Ik doe mijn ogen open. Ik ga staan en rek me een beetje uit. Ik loop een beetje door de kamer. Op dat moment doet een vredesbewaker de deur open, een tweede vredebewaker komt binnen. Ze komen me ophalen om naar de trein te gaan. Ik word meegenomen de gang op. We stappen in de lift, waar Cato met twee andere vredebewakers bij ons komt staan. Mijn blik kruist met die van Cato. Ik geef een knikje en glimlach. Hij doet hetzelfde terug. Een awkward stilte volgt. Als uiteindelijk het geluidje komt om aan te geven dat we op de begane grond zijn, zucht ik opgelucht. pff.. weg uit die ongemakkelijke stilte. We wachten voor de grote deuren die naar het plein leiden. Brutus, Enoboria en Orangelo voegen zich bij ons. Dan doen twee vredebewakers de deuren open. Er staan niet veel mensen meer op het plein. Nog maar een paar kleine groepjes.

Bij het station staan onze families om ons uit te zwaaien. We stappen de trein in en ik loop snel naar een raam. Even zoek ik mijn ouders in de menigte. Ik vind ze net op tijd, want de trein begint te rijden. Ik zwaai, zij zwaaien terug. Mijn zusjes geven mij luchtkusjes en mijn broertjes geven mij een luchtbox. Normaal zou ik mij daar aan ergeren omdat het zou ongelofelijk 'kinderachtig' is, maar ik vind het nu wel leuk. Ik geef een luchtkusje en een luchtbox terug, maar dan maakt de trein echt snelheid en kunnen we ze niet meer zien. Een klein irritant stemmetje ver weg in mijn hoofd vraagt zich stiekem af of dit de laatste keer is dat ik ze zie. Ik verwerp het idee snel en bedenk me dat ik me nu moet voorbereiden op de arena.

{"}

Zo, even een tussen hoofdstukje :). O, en een mededeling. *geluidje* Ik ga zeker door met dit verhaal, maar ik ben nu ook bezig met een Ps. ik mis je, dus het zou kunnen dat ik minder vaak update. *geluidje* herhaling: Ik ga zeker door met dit verhaal, maar ik ben nu ook bezig met een Ps. ik mis je, dus het zou kunnen dat ik minder vaak update. *geluidje*

Nu we allemaal het treinstation gevoel hebben gehad, ga ik dit hoofdstuk snel updaten.

Mare