Mystic Academy

Hoofdstuk 4

WAARSCHUWING: ZELFSNIJDING

Als Daniel de auto stopt stel ik voor dat ze bij mij blijven en we gezellig wat films kunnen kijken terwijl we pizza eten. Allemaal stemmen ze in en we lopen naar boven. Voor mijn gevoel is de avond veel te snel voorbij. Als het halftwaalf s 'nachts is willen Daniel en Rachel aanstalten maken om weg te gaan. "Jullie gaan nu toch niet meer rijden? Jullie kunnen hier blijven. Ik heb een logeerkamer met twee bedden en de bank kan worden omgebouwd tot een slaapbank." Zeg ik snel als ik terugdenk aan mijn ouders. Ik kan dat niet nog een keer meemaken. "Maak je geen zorgen Charlot we komen veilig thuis." Zegt Daniel maar ik schud mijn hoofd. "Alsjeblieft, ik wil niet nog een keer meemaken dat ik mensen kwijtraak." Rachel kijkt Daniel aan en die knikt. "Goed we blijven maar..." Ik ren voor hij zijn zin kan afmaken naar een kast en pak oude kleding die ze kunnen dragen en pak beddengoed. Ik maak snel de bedden op terwijl de rest zich omkleedt en zich klaarmaakt voor de nacht. Als ik de woonkamer in loop heeft Hayden de slaapbank al klaar gemaakt. Onze ogen ontmoeten elkaar en ik voel mezelf warm worden van binnen. Daniel en Rachel lopen de kamer in en onderbreken zo ons gestaar. We wensen elkaar welterusten en ik loop naar mijn slaapkamer. De deur draai ik snel op slot, alvorens ik naar mijn bureau loop en de achterkant van het fotolijstje, met een foto van mijn ouders erin, eruit . Het zilveren mesje glinstert in het licht van de maan dat door mijn raam schijnt. Mijn kamer is verbonden met de badkamer, waar ik snel de douche aanzet zodat niemand mij kan horen. Ik ga op de rand van het bad zitten. Ik trek mijn trui uit en op mijn arm staan de littekens van een maand geleden. Een maand heb ik het volgehouden om niet te snijden maar nu begint alles me weer te veel te worden. Het gesprek van net was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik haal diep adem voor ik het mesje drie keer snel achter elkaar over mijn arm haal. De pijn laat me weer iets voelen. Nog drie erbij voor ik mijn arm afspoel en er een verbandje omwikkel. Nadat ik mijn tanden gepoetst heb, de douche heb uitgezet loop ik naar mijn bed. Ik ga op mijn knieën naast mijn bed zitten en vouw mijn handen samen terwijl ik in stilte god om hulp vraag en mijn ouders goedenacht wens. Zodra mijn hoofd het kussen raakt val ik in slaap.

Ik word wakker van de zon die op mijn gezicht schijnt als ik me uitrek valt mijn blik op mijn pols en bedenk ik me dat ik iets van een vest of een overhemd aan moet trekken. Ik kleed me snel om een spijkerbroek met een zwart shirt en daarop een geblokt houthakkersoverhemd. Zodra ik de keuken inloop komt de geur van pannenkoeken me tegemoet, Rachel staat pannenkoeken te bakken terwijl Daniel de tafel denkt. "Jullie zijn ook vroeg op." Zeg ik met een geeuw. "Jij bent gewoon een slaapkop maar maak je geen zorgen het is vrijdag en dan beginnen we laat." Grinnikt Daniel. Ik kijk rond en zie dat Hayden niet meer op de bank ligt. Voor ik iets kan vragen gaat de voordeur open en stapt Hayden binnen. Er loopt een klein spoortje bloed over zijn kin. Zijn irissen hebben nog een rood randje maar hij ziet wel minder bleek dan gisteren. Ik overhandig hem zonder iets te zeggen een doekje en ga Rachel helpen met de pannenkoeken. Rachel leert me om een pannenkoek te flippen maar het mislukt want de pannenkoek eindigt op Daniel zijn hoofd we liggen allemaal in een deuk en voor het eerst voel ik me gelukkig.

We eten in stilte onze pannenkoeken voor we nog even aan ons wiskunde huiswerk werken. Ik ben echt een ramp met wiskunde, na een paar opgaven heb ik er geen zin meer in want het lukt me niet. Ik klap mijn boek dicht en loop naar de badkamer terwijl ik gefrustreerd ademhaal. Ik probeer kalm te worden want ik wil geen paniekaanval hebben in het bijzijn van mijn vrienden. Sinds mijn ouders dood zijn heb ik steeds vaker last van paniekaanvallen en ben ik begonnen met snijden. Ik moest gewoon iets voelen in plaats van de grote leegte in mijn hart te moeten meedragen. Het begon toen ik viel en mijn handen open haalden de pijn was een welkome afwisseling met de leegte die ik voelde sindsdien heb ik de pijn nodig. Er wordt zacht op de deur van de badkamer geklopt. Ik kijk snel in de spiegel en zie dat er tranen over mijn gezicht lopen. "Momentje ik ben bijna klaar." Mijn stem slaat over terwijl ik het zeg en de badkamerdeur wordt voorzichtig opengemaakt. "Alles oké?" Het bezorgde gezicht van Daniel verschijnt in de deuropening. Ik knik terwijl ik mijn gezicht droog veeg. Daniel mompelt: "Het is bijna tien uur. We gaan zo weg. We wachten wel bij de auto op je. Dan kan je nog even rustig je spullen pakken." En loopt weg, ik pak mijn spullen en loop naar de auto. Als ik bijna bij de auto ben begint het te onweren. Ik spring de auto in en beland bijna op Hayden zijn schoot. Beschaamd schiet ik van hem af terwijl ik mijn riem vast maak. Een bliksemschicht verlicht de hemel en een donderde klap volgt al snel, het begint meteen te gieten. Ik begin te trillen. Ik haat onweer, toen ik klein was is er op het huis naast ons een boom gevallen. Sindsdien ben ik verschrikkelijk bang voor onweer. Ik spring op als ik een hand op mijn bovenbeen voel. Hayden wrijft zachtjes over mijn bovenbeen voor hij mij zijn hand aanreikt. Ik pak zijn hand vast en weeft onze vingers in elkaar. Zijn handen zijn koud terwijl die van mij onnatuurlijk warm aanvoelen. Een bliksemschicht verlicht de hemel weer, bijna direct volgt er een donderklap. Ik knijp hard in Hayden's hand. Zijn duim maakt cirkels op mijn hand en gek genoeg kalmeert het me, ik kijk Hayden dankbaar aan. Als we bij school aankomen rennen we zo snel mogelijk van de auto naar de ingang. De eerste personen die we zien zijn helaas Damon en Erica. "Oh Hayden je bent toch niet samen met de kluns?" Roept Erica terwijl ze op onze handen wijst. ik probeer snel mijn hand los te trekken van Hayden maar hij houdt hem stevig vast. "En wat als het wel zo is? Dan is er niks wat jij kunt doen." Zegt Hayden op een kalme toon. Erica kijkt alsof ze net in een grote drol is gestapt. "Oh Charlot, hoe is het met je ouders? Oh wacht die zijn dood omdat ze waarschijnlijk niet langer bij je wilden zijn." Het voelt alsof alle lucht uit mijn longen is geslagen, ik hap verwoed naar adem en probeer niet te gaan huilen. Hayden trekt me snel met zich mee terwijl Daniel, Rachel in bedwang probeert te houden. We stoppen bij een leeg lokaal en Hayden zet me in een stoel neer, dan rent hij weg en komt terug met een glas water. Ik neem het glas aan maar mijn handen trillen zo erg dat er water over de rand klotst. Hayden pakt het glas van mij over en brengt het naar mijn mond. Ik neem kleine slokjes en na een paar minuten daar in stilte te hebben gezeten ben ik weer gekalmeerd.

De deur van het lokaal schiet open en Daniel loopt naar binnen met een woedende Rachel in zijn armen. Hayden doet snel de deur dicht en zodra hij dicht is laat Daniel Rachel los. Rachel kijkt woedend om zich heen en verandert binnen enkele ogenblikken in een wolf. "Daniel? Waarom reageert ze altijd zo sterk op dingen die gezegd worden over mijn ouders?" Daniel kijkt me met een blik aan die ondoorgrondelijke is. Hij kijkt eerst naar Rachel, die geeft een knikje voor ze door het lokaal begint te rennen. "Haar ouders en broertje zijn vermoord door een andere weerwolf. Als die dingen tegen jou gezegd worden dan voelt zij die pijn die jij iedere keer voelt ook omdat ze weet hoe moeilijk het is om je familie te verliezen." Ik sta meteen op en als Rachel voorbij wilt rennen stap ik naar voren om haar een knuffel te geven.  Langzaam verandert ze weer in een mens en begint te snikken. Ik kan me ook niet groot meer houden en huil samen met haar terwijl we ons aan elkaar vastklampen. Hayden en Daniel komen bij ons zitten en terwijl Hayden over mijn rug wrijft doet Daniel hetzelfde bij Rachel. Als we de bel horen gaan vegen we snel onze tranen weg en lopen met ze vieren naar de klas. Voor het eerst in lange tijd weet ik dat ik niet alleen ben. Ik heb vrienden die echt om me geven.