DESTINY (NLEX)

Chapter 27 (AIRPORT)

Alexa POV
Nagreready na kami ngayun papunta sa airport, masaya na malungkot ang araw na tu... Kahit naman gustong gusto ku nang magback out pero ndi naman pwede...Madami kaming maiiwan ditu, lalo na ako, napamahal saakin lahat nang maliliit na bagay ditu sa pinas pero ganun talaga we all need to sucrifice what we have for those people who we love lalo na for family... Alam ku mahihirapan kami ni Nash sa situation namin this coming days, month, year kung aabot dahil nga magkalayu kami, pero next thing we know naman magkasama na ulit kami kung kasi mabili lang ang panahon..... 4:30 pm na, magchecheck in kami sa aurport by 7:30 pm kasi 10:00 flight nmin, so etu naghahanda na......

Daddy: okey na ba lahat nang gamit niyo?

Blythe: opo dad, but i dont know kay ateh kanina pang tulala eii,

nilapitan ako ni daddy after yung sinabi ni andrea para kausapin ako .....

Daddy; lex, i know mahihirapan ka mag adjust dun, pero isipin mu na lang na kasama mo sila na kahit na hindi, ayaw din naman nila na magkakaganyan ka,

Ako: no worries dad, pansamantala lang tu, i promise u that pag nandun na tayu i will enjoy every minute being with you and mom promise...

Daddy:'okey, umuwi muna yung mga kaibigan mo at sa airport na lang daw kayu magkitakita,

Ako: i know dad,

Ateh miles: bbgirl, dimu ba tmdadalhin tu? (sabay pakita yung album picture )

Ako: dadalhin ateh, punta mu na lang sa handbAg ko please,

Ateh: sure, pa, ikaw okey na ba lahat?

Daddy: yuup miles thank you,

Ateh: np pa,

ako: ligo lang po ako dad,

Daddy: hurry,

Maids: we will miss you alexa and drea,

Manang: alagaan niyo mga sarili niyo dun, bawal magpaulan, kumain nang maaga huwag papalampasin, at huwag kayung makikipag-usap sa di niyo kakilala ( naiiyak na pahayag ni manang)

Ako: huwag po kayung mag-alala araw araw po namin kayung tatawagan at babalitan, huwag na po kayung umiyak,

Manang: ohh sha, maligo kana baka maiwan pa kayu nang airplane,

Ako: okaaay po.....

^yung feeling na dimu kayang iwan ang mga taong nakasanayan mung kasama araw araw, minuto minuto at oras oras, pero wala kang magagawa kundi gawin mo..... kahit na gustong gusto kung hindi umiyak kanina habang nagbibilin si manang, di ko kaya, pinipigilan ku lang kasi mas lalo pang mahihirapan kami na magpaalam sa isat isa kung makikita nila na umiiyak din ako...

6;00pm (time to go to the airport)

Kuya jeff: lex, huwag mong pababahan sarili mu dun ha, mamimiss kita, parang kapatid ko na kayu ni drea ei,

Ako; etu naman si kuya nagdrama pa, ganun ka na din saamin kuya, never ka naming trinatu na isang hamak na driver sa pamilya, we also treAted you as our own brother and we are soo thankful kasi ikaw ang napunta saamin, mamimiss kita kuya, ngayun may oras ka na para hanapin at kausapin ang dapat mung kausapin (i hugged him so tight)

Kuya jeff: Mamiss ko kayu, ( tara na baka mahuli pa kayu)

Andrea: kuya para sayu. ( frame na picture naming tatlo nila kuya jeff)

Kuya: thaanks blythe,

Andrea: tara na po,

Daddy: wala na ba kayung dadaanan?