Is It Even Possible?

CHAPTER 7

"It hurts so much that I cant do something for you to stop crying. Hush now Hon"

I cried my heart out even more. Bakit? Bakit kung kalian naka decide kana na titigil kana tska naman siya magpaparamdam, yung na convince mo na yung sarili mo na wala ka natalagang pag-asa sa kanya kasi may mahal na siyang iba, tsaka naman siya lalapit at magpaparamdam, ipaparamdam niya na importante ka. Destiny is too cruel. Why on earth this things happen to me?

I turn to him and hug him back. I let myself enjoy the moment because I know this would be the last time I'll be this close to him.

As I stop crying I let go of the hug then stand up. I was about to take a step when he pull my hand and let me sat beside him.

"What is your problem? Why are you keep on avoiding me for the past couple of days? Do we have a problem?" he ask

Umiling lang ako at muling tumayo. "sige alis na ako" but then again he pulled me.

"Yan nalang ba ang kayang mong gawin? Ang umalis. Mang iwan nalang ng basta basta wala kamanlang sasabihin?" medjo pagalit niyang sumbat

hindi ako sumagot, itinutok mo lamang ang aking panigin sa isang bulaklak sa aking harapan.

"Ano na? hindi ka magsasalita? okay lang sana sa akin na umiwas ka, kaso lang naman sabihin mo naman kung anong dahilan. hindi yung nagmumukha na akong tangang kakaisip kung ano ba ang problema!"

"tinatanong mo ako kung ano ang problema?" sabi ko ngunit di parin ako tumitingin sa kaya. "proplema ko? Simple lang bakit napakahina ko bakit hindi ko man lang magawang umamin, bakit ako mag-isa, bakit ang tanga tanga ko?"

"gusto mo malaman ang totoo? gusto kita at ang tanga ko para umasang magugustuhan mo rin ako!" at tuluyan na akong tumayo sa harapan niya. At tumakbo palayo sa kanya. Palayo sa buhay niya.