365 Schrijversdagen

De Visioen Zoeker

Tijgeroog keek met nauwlettende ogen naar de visioen-zoeker die met grote stappen vanuit het bosgebied uit het noorden over het Prairie naar hem toe liep. Aan de grote wallen onder zijn ogen kon Tijgeroog zien dat de heilige man bitter weinig geslapen had, niet wetend of zijn vraag al dan niet beantwoord was. Diep vanbinnen hoopte Tijgeroog echter wel dat zijn toekomst door de Heilige man verhelderd was, maar het was slechts een kwestie van tijd.

De heilige man ontdeed zich van zijn mantel, streek die uit over het weiland en nam plaats in het hoge gras op het Prairie gebied. De pijp die Tijgeroog hem gegeven had haalde hij zorgvuldig uit een donkere leren buidelzakje en stak die naar Tijgeroog uit.

"Gaat u zitten, mijn vrager. Ik heb het antwoord gevonden dat u mij vroeg."

De ontlading waar Tijgeroog mee kampten, de laatste drie dagen, viel als zware dennenhout van zijn schouders af en hij nam plaats voor de Heilige Man.

"Het was hard zoeken maar u antwoord lag in Texas, verscholen in een oud wrakkig huisje aan de oever. Dat is het heen wat de Creator vertelde."

"In Texas?" vroeg Tijgeroog zacht. "Wat is er daar dan?"

"U stelt de vraag verkeerd, Krijger Tijgeroog. Het is niet wat maar wie."

Verontwaardig keek Tijgeroog de Heilige Man aan, niet goed begrijpend waar de man het in hemelsnaam over had. Wie was die persoon die zijn toekomst zou veranderen? En wat was dan die persoon zijn reden? Moest hij opnieuw een onderlinge verdrag sluiten of dacht Tijgeroog helemaal verkeerd?

"Maar de toekomst heeft zich deze nacht veranderd." zei de Heilige Man peinzend, zijn ogen stevig op elkaar gesloten.

"Hoezo?" Was het enige wat Tijgeroog over zijn lippen kon krijgen, doordat hij helemaal in de war was.

"Die persoon is deze nacht ontvoerd en gevangen genomen door de ah-ni-yv-wi-ya. Waarschijnlijk voor een slavenverkoop."

Het bloed in Tijgeroogs lichaam bruiste van woede. De ah-ni-yv-wi-ya of de Cherokee hadden zijn toekomst in handen en dat was het laatste wat hij wou. Deze stam had al veel onheil uitgehaald maar nu waren ze aan het verkeerde uiteinde gekomen.

"Vertel me wie die persoon is. Ik wil alles weten en dan trek ik ten strijden." Gromde Tijgeroog woedend.

De Heilige man trok zijn ogen open en hij keek Tijgeroog met een kleine, grimmige lach. "Harde woorden voor zo een jonge Krijger."

"Ik ben niet jong. Ik ben al dertig jaar oud." Vvrdedigde Tijgeroog zich koppig.

"Oké, oké. Het is een blanken vrouw ten woonde in Texas maar nu inmiddels in de handen van de ah-ni-yv-wi-ya. Je zal haar redden en zonder dat u het weet zult u uw hart toewijden aan haar. Op uw pad zie ik ook drie kinderen lopen. Maar laat haar de namen kiezen en u zult geëerd worden."

Tijgeroog moest zijn wenkbrauwen fronsen om het heen wat hij hoorde. Absurd voor woorden. Hij hield van zijn vrouw en van zijn twee kinderen die hij al had! Thunder en Rainbow waren alles voor hem! Tijgeroog kon niet wachten tot Thunder als een jonge man geopperd werd door onze stam. Samen, zijde ter zijde, konden ze strijden tegen hun vijanden. Thunder zou naar vader kunnen opkijken, en die kans zou Tijgeroog nooit laten schieten. Nooit!

"Ik zie dat u mij niet gelooft." bracht de Heilige Man de gevoelens van Tijgeroog onder woorden. "De vrouw houdt heel erg van rozen, zonnebloemen en sage,"

"Ik heb een vrouw en kinderen." Zijn stem klonk boos. Vertwijfelend, druk in gedachten, herhaalde Tijgeroog de woorden van de Heilige Man. Drie kinderen en hij noemde zonet het heen waar de vrouw zielsveel van hield. Waren dat de namen dat ze haar - onze - kinderen wou geven? Nee! Het waren niet zijn toekomstige kinderen! Het waren de hare!

"Maar bent u gelukkig? Er van houden is niet de remedie om gelukkig te zijn. Het is nu slechts een kwestie om naar je toekomst te streven of bij de pakken te blijven zitten."

Het was plots heel stil. De vogels en de wind die door het gras waaide waren goed te horen. Eén na één liepen de rillingen over zijn ruggengraat. Zichzelf verbieden om toegeef te doen aan de woorden van de Heilige Man. Maar dan was er een moment waar hij zich van onbewust was.

"Ik trek ten strijden, vandaag nog."

Tijgeroog boog voor de Heilige Man om zijn dank te uiten. Op zijn hielen draaide hij zich om op het hoge gras en vertrok voordat de zon aan de horizon verdween. Hij vertrok naar zijn toekomst.

***

Jaren later herenigde Tijgeroog met de Heilige Man, die zijn toekomst drastisch veranderd had. Tijgeroog was in tussentijds verouderd, had rimpels gekregen maar de lach op zijn gezicht was anders. Hij was gelukkiger.

Tijgeroog had zijn woord gehouden en ten strijde getrokken naar zijn meest gevreesde vijand van alle stammen. Verschuild in een donkere hoek, de moeizaamheid verschool zich in de schaduwen van haar lichaam, maar het licht dat ze uitstraalde was nooit gedoofd.

Haar naam was Katharina Margherita, Elenora Rhodeos, maar ze kreeg de naam Sunshine. Hoewel Tijgeroog nooit van zijn eerste vrouw gescheiden was, trouwde hij met zijn lichtbron. Later kwamen al snel de jonge volgelingen van zijn bloedlijn. Twee dappere dames, geliefd door hun volk, en een knappe zoon.

Voet bij stuk wou Sunshine de namen geven aan hun kinderen - zoals de Heilige Man voorspeld had. Zijn oudste dochter kreeg de naam Sunflower. Zijn tweede dochter kreeg de naam Rosemary, maar werd aangesproken als Rose en dan was er nog Sage: de jongste zoon die de bloedlijn voltooide. Sunflower en Rosemary waren beeldschone vrouwen, met rode haren en een heel lief gezicht. Sage daar in tegen was een klein fors jongetje met blonde haartjes die gekruld op zijn hoofd zaten maar een gezichtje in bezit had om van te smelten.

"Wat kan ik voor u betekenen?" vroeg Tijgeroog aan de Heilige Man. Hij schonk hem een dankbare glimlach voor het heen wat de Heilige Man in die tijd voor hem gedaan had. Een kleine knik van de Heilige Man beantwoorde zijn dankbetuiging, maar in een fractie van een seconden stond zijn gezicht ernstig. Te ernstig.

"Mijn goed man, mijn krijger" begon de visioen-zoeker. "Ik kom met slecht nieuws."

Het gezicht van Tijgeroog stond gespannen, en staarde de man onderzoekend aan. Zijn sierlijke glimlach verdween als duisternis voor de zon. Tijgeroog sloeg zijn armen in elkaar en strekte zijn rug. Het was een houding die hij altijd aannam als wanneer hij zijn volk moest toespreken. Een houding waar de emoties zelden van zijn donkere ogen te lezen was, zijn gezicht strak en glas, klaar voor de strijd.

"Vertel." beviel Tijgeroog de Heilige Man.

"De aankomende volle maan, die achter de donkere wolken zal verschijnen, zal de dood betekenen van één van uw kinderen."

Tijgeroog knarste zijn tanden op elkaar. Vechtend tegen de moordlustige tranen, zijn kaakspieren strak gespannen, vroeg hij kort: "Wie?"