“Nasıl güzel kadındım ben oysa. Şu mereti yolda içenlerin ellerinde görsem iğrenirdim. Kokusundan nefret eder, uzaklaşırdım. Şimdi en çok buna sarılıyorum. Nasıl tatlı gülerdim, kahkahalarıma yetişemezdi hiçbir kadın. Şimdi ağlarken kesik kesik nefes alıyorum geceleri. Öldürürdüm adamları tam göğüs kafeslerinden. Bir türkü tuttururdum öğlen ikiden sonra. Hüzünlenmek için değil, sıkıntıdan. Ben yakardım kandilini gecenin, güneşi ben doğururdum! Yıldızları önümde ip gibi dizerdim be. Estağfurullah ama ben buraların her akşamüstü biraz tanrısı olurdum. Sonra… Sonra beni devirdiler Hayalet. Ben de dünyayı durdurdum amına koyum! Bi adam sevdim, herkesten başka. Dünya üzerinde hiçbir varlığın hiçbir varlığı sevemeyeceği kadar sevdim. Ulan, kendime şirk koştum onu severek. Gökyüzüne kurdum soframı. Buyur ettim. Taştan lokumlarım, eskimiş ekmeklerim vardı anca, helalinden. Kalbimi de bölüp koydum önüne. Yetiremedim… Sevdiremedim kendimi Hayalet ona. Yani anlayacağın bana bin kere yalan söylendi, bin defa benden vazgeçildi, bin defa öldürüldüm, şah damarlarımdan öpüldüm. Siktim adaleti, ahlakı, adabı! Bu dünyayı ben durdurdum Hayalet, anlıyor musun? Bu dünyayı ben durdurdum…”
