Squakantie!| ft. de squad

19

(pov julia)

Ik huil. Ik huil alleen maar. Vooral op dit moment. Waarom?
PATS! en weer een slag op jeremy zijn rug met de zweep. jeremy schreeuwt het uit van de pijn. De tranen stromen over mijn wangen. "STOP!" roep ik hard door de kamer, maar de man doet niets anders dan mij negeren. Ik kijk door het raam naar de gang In gedachten verzonken. Dan zie ik opeens een gezicht. Ik herken dat gezicht uit duizenden! Het is joost!

Ik kijk hem recht in mijn ogen aan. Als hij me ziet kijkt hij mij verschrikt aan. Dan glijd zijn blik verder door de kamer. Als hij jeremy ziet is hij nog meer verschrikt. Ik zie zoveel emoties op zijn gezicht. Angst, verdriet, boosheid. En vreugde... vreugde dat hij mij heeft gevonden volgensmij.

Dan stopt de man met slaan en hij kijkt naar mij. "Als jij niet meewerkt..." hij stopt zijn zin even. "...dan krijgt hij nog meer van dit" na dat gezegd te hebben loopt hij de kamer uit. Even raak ik in paniek. Wat als joost word gezien? Ik kijk toe. Maar wat er dan gebeurd...

Het lijkt wel of de man joost niet ziet! De man loopt gewoon dwars door joost heen! Joost is volgens mij ook verbaasd, maar hij herstelt zich als hij aan mij denkt. Wacht. Waarom hoor ik joost zijn gedachten? Geen tijd om aan te denken. Joost opent de deur en ik roep keihard: "JOOST! Hij doet zijn vinger op zijn lippen als teken van stil. Ik knik. "Julia? Tegen wie praat je?..." zegt jer zwak met veel pijn in zijn stem. "Tegen joost! Kijk rechts van je!" Hij kijkt rechts van zich. "julia, volgens mij ben je niet helemaal lekker. joost is hier niet" ik kijk hem raar aan. zou ik de enige zijn die hem ziet? die man zag hem ook al niet... "laat ik je losmaken" zegt joost tegen me, en hij loopt naar me toe. ik knik. als mijn touwen losgemaakt zijn, kijkt jeremy me verbaast aan. "maar... hoe dan..." zegt hij. "joost, maak hem anders ook los" zeg ik en en hij maakt jeremy ook los. "woow..." zegt hij vol verwondering. "ik zie joost niet, maar ik zie wel wat hij doet!" zegt hij. dan begint joost langzaam te vervagen... "JOOST! NIET WEG GAAAAAN!!!" schreeuw ik.

 ik barst weer in tranen uit als hij helemaal weg is. "kom maar juul" zegt jeremy. ik ga staan en loop naar hem toe. hij loopt ook naar mij toe zodat we bij elkaar kunnen. jeremy trekt me in een knuffel. "auw!" zegt hij pijnlijk en ik trek me meteen terug. "gaat het wel?" jeremy knikt met een pijnlijk gezicht. "hmm, dan maar iets anders" zeg ik en ik zoen hem. jeremy zoent terug. "deed dat pijn?" zeg ik met een lach op mijn gezicht. "nee, dat gelukkig niet" zegt ook jeremy met een glimlach. ondanks de situatie waar we in zitten, kunnen we toch nog lachen.

hai mensen! ontzettend bedankt voor de 600 reads!! i love you all!!! <3
btw: ik ga alvast een nieuw boek bedenken. wat vinden jullie een leuker onderwerp: iets met youtubers of iets met paarden? of misschien met allebei? zeg het alsjeblieft even in de rea want ik heb jullie nodig <3