Βιογραφία Απωθημένων

Κεφάλαιο 5-Η χειρότερη εκδοχή

Ζω,δε ξέρω αν χαίρομαι η αν στεναχωριεμαι για αυτό.Για αλλους είναι προνόμιο για άλλους κατάρα.
Εμένα είναι κάτι ανάμικτο,γιατί είναι όλα θολά και ανάλογα.Ισως τελικά να μη ζω,απλά επιζω σε μια μεταβαλλομενη  πραγματικότητα.
Υπάρχουν στιγμές που γελώ και νιώθω ζωή...σπάνια αλλά το νιώθω.
Το δωμάτιο,ο κόσμος μου.Μονο εγώ νιώθω το ταβάνι θα θέλει να με πλακώσει και να ανεβοκατεβαινει;Και το χειρότερο; να είμαι μόνη. .μόνη ..μονή.
Μέσα στο κλαμα να γελώ από απελπισία και ανικανότητα να αισθανθώ το τι συμβαίνει.
Ότι γράφω είναι το μέσα μου,γιατί είναι μερδεμενο.Ολο σκέφτομαι ότι θέλω να πάω μπροστά. Αλλά να πετύχω για να δείξω σε ποιον τι;
Όλα μα όλα ένα βρώμικο γυαλί.
Έχω μια συνήθεια η αρρώστια.Δε ξέρω γιατί συμβαίνει.Ενω κάθομαι βρίσκομαι κάπου, φαντάζομαι αυτή τη πραγματικότητα αλλά με μια άσχημη ζοφερή και θανατηφόρα εκδοχή.Και τη προτιμώ πολλές φορές.
Όταν στρίβουμε το αμάξι για να παρκάρουμε η ανεβαίνουμε εθνική και από κάτω μας όλη η θέα στο πιάτο. .σκέφτομαι να έρθει ένα αμάξι η να πέσουμε από το γκρεμό.Και γελάω όταν το σκέφτομαι.Γιατι νιώθω ότι ο θάνατος είναι η ελπίδα μου.
Δεν αναφέρω οικογένεια δεν υπάρχει,γιατί εμείς τη φτιάχνουμε την οικογένεια ή όχι ..Και ζεις μόνος ...
Ξέρω,ψυχοπαθής! Θα έλεγα απλά ότι είμαι μια περίεργη ονειροπόλα... Βρίσκομαι σε μια πραγματικότητα και η χειρότερη εκδοχή της είναι η ελπίδα μου .Αν δεν είναι αυτό ελπίδα τότε τι είναι ;