Βιογραφία Απωθημένων

Κεφάλαιο άγνωστο -Τελευταιο γραμμα

Με κοιτάζω στο καθρέφτη. Ξερω οτι είναι η τελευταία μου φορα. Χαζευω το λαιμό μου και με ευχαρίστηση σκέφτομαι τα σημαδια με το μαχαίρι που μπορω και θελω να χαραξω. Βρίσκω ευχαρίστηση στη φαντασίωση μου, οτι στάζει αίμα και εγω χανω τις αισθήσεις μου. Μεσα μου υπάρχει μια ηχώ. Ηχώ που διέπεται απο φωνές ανθρώπους καταστασεις και απειλές.. Κραυγές απογοήτευσης γεννημένες να σπάσουν τη σιωπή μεσα απο ενα χαράκωμα και κάποια δάκρυα... Γιατι το να το κανω αυτο με ορίζει ως δειλή οταν νιωθω πως αυτη είναι η μονη απάντηση στα προβλήματα, και στην απουσία της επικοινωνίας γυρω μου ; Ειμαι δειλή η αδύναμη ;Ειμαι χαζή η κουρασμένη ;Ειμαι....αρρωστη η μόνη? 
Αυτος ο εσωτερικός μονόλογος ενώ συνεχίσω να με κοιτώ στο καθρέφτη μου δημιουργεί κι αλλες αφορμές να με κατάστρεψω.. Η να με ησυχασω.. Οπως το παρει κανεις..
Δε θελω τιποτα και κανέναν... Θέλω την ησυχία και αυτή τη γλυκιά ζαλη να με κοιμίσει τελειωτικά..
Ναι... Δεν ειμαι σα τις αλλες κοπέλες. Δε θέλω τα φώτα και τους ανθρώπους να νιώσω καλα... Θελω εμένα την ησυχία τη μουσική και τα 'αντικείμενα'μου...
Και όμως... Να η λύτρωση..
Οι φωνές πληθαίνουν.. Φωνές των γνωστών μου των γονιών μου.. Φωνές που πισω τους κρύβεται μια κραυγή που φωνάζει χάραξε κι αλλο..
Και ναι.. Τωρα ειμαι ελεύθερη