SİHİRLİ DÜNYAM

KORKULU ANLAR

Korkuyla başımı çadırdan çıkardım.etrafıma bakındım uzaklardan siyahlara bürünmüş bir kadın geliyordu.Korkuyla içeri girdim ve çadırın kapısını kapattım."evet şimdi sakin oluyoruz" dedim yüksek sesle."Emma şuanda o kadın galiba buraya doğru geliyor"diye ekledim.emma bağırdı"neeeeeeee!!napıcaz,agatha napıcaz"dedi telaşla."hemen bi plan yapmalıyız,hemen"dedim.ve düşünmeye başladım."evet şimdi tekrar bi gözden geçirelim şuanda bi kadın beni zehirlemeye geliyor,ama nasıl bi zehir olduğunu bilmiyoruz,ya dokunupta zehirlenebileceğim bişeyse.O zaman naparız"dedim ve dediğim anda bi buçak çadırın kapısını yararak tam kafamın yanından geçti.O anki telaşla "napıyosun be !!" Diye bağırıp hızlıca emmanın yanına geçtim.kadın buçağıyla çadırın kapısını yırtarak içeriye girdi.içeriye değişik bi şişeyle bişeyler sıktı sonrada emmayı alıp yanına çekti."bana bak prenses eğer arkadaşını birdaha görmek istiyorsan biz gidene kadar bu çadırdan çıkmayıp,muhafızlara haber vermeyeceksin.Eğer verirsen olacakları biliyorsun"dedi.emma ve ben aynı anda çığlık attık"hayır,emma.bırak onu,bırak dedim sana"diye bağırdım."asla "dedi" sakince bende bu sefer "bıraaaaaak!!"diye çığlık attım sanırım hayatımdaki en güçlü çığlığıydı.boğazım yanıyordu.pis kadın emmayı alıp gitti.o sırada öksürmeye başladım.içerideki hava zehirli gibiydi.doğruya zaten zehirli olması gerekiyordu,hikayeye göre.kafamı dışarı çıkartmaya korkuyordum.Kadın çıkmamamı yoksa emmayı öldüreceğini söylemişti.öksüre öksüre yere düştüm bir örtüyle ağzımı,burnumu tıkadım.hala öksürüyordum.başım okadar çok dönüyordu ki,bayılacak gibiydim.Ama bayılmamam gerekiyordu,eğer bayılırsam ölüceğimi biliyordum.kendimi zor tutup kafamı hafifçe dışarı çıkardım görünürde kimse yoktu.bende öksüre,öksüre dışarı çıktım.derin bi nefes aldım ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.