dit verhaal speelt af in de middeleeuwen. Mirte is de dochter is van de beroemde vechters baas. haar vader is de koning der dieven, en hij heeft een groot kamp, waar alle vogel vrije mensen en dieven en moordenaars zich bij aan kunnen sluiten, dat i...
de volgende ochtend onbijtte Nathan en Mirte eerst, en daarna liepen ze het dorp in. 'wat gaan we nou ook al weer doen?'vroeg Nathan. Mirte zat diep in haar gedachten, en schrok op toen Nathan wat zij. 'huh? wat is er?'zij ze verdwaasd. 'wat gaan we doen?'herhaalde Nathan. 'oh, juist ja, we kunnen niet zomaar in het kasteel komen binnen vallen, en aan de soldaten vragen of ze de koning hebben gezien want wij moeten heb heel eventjes vermoorden, dus ben ik van plan ons voor te doen als rijke adelliede, we observeren de koning, zonder dat we opvallen.' zij Mirte. Nathan keek bedachtzaam, 'dat is geen slecht plan, maar als we dat gaan doen moeten we wel een goede naam bedenken.' zij Nathan. 'dat laat ik wel aan jou over' lachte Mirte. 'ik weet het! we zijn broer en zus uit een buurland, en zijn hier gekomen om over onze wijn-velden te onderhandelen.' vertelde Nathan. 'dat is een goed verhaal, nu alleen nog de namen' zij Mirte. 'wat dacht je van: heer Evermoed en vrouwe Alvaradis van Carcasonne.' bedacht Nathan. 'hoe kom je er toch zo snel op?' vroeg Mirte verbaast. Nathan schonk haar een glimlach. 'kijk, daar kunnen we wel wat kleding halen.' zij Mirte. Nathan en Mirte liepen over de markt naar een handelaar met een wagen vol mooie jurken. 'hallo, heeft u ook mooie een adel waardige jurken en gewaden?' vroeg Mirte aan de man die tegen de kar leunde. 'niet veel, kijk gerust maar of u iets kan vinden dat u waardig genoeg vind.' zij de man achterdochtig. waarschijnlijk vroeg hij zich af waarom 2 niet zo heel modieuze mensen naar hem kwamen voor dure en eerbiedige kleding. toen drukte een vrouw de man opzij, 'niet zo ongastvrij Herbert!'zij de vrouw waarvan Mirte er van uit ging dat het 'Herbert's vrouw was. toen keek de vrouw Mirte aan, 'kom maar mee, ik heb wel wat, zij ze, Herbert? zorg jij voor de jongeman? Herbert bromde wat, terwijl hij opstond. en de vrouw trok Mirte mee naar achter de wagen. 'deze jurken laat ik niet aan veel mensen zien, maar deze komen uit een ver land. ze zijn erg goedkoop voor de stof waarvan de zijn gemaakt, maar liefst 20 goud-stukken!' Mirte wist direct dat zowat alles wat de vrouw net had vertelt waarschijnlijk gelogen was. ze had de jurken waarschijnlijk ergens van een andere handelaar overgekocht, en liet ze maar zien aan iedereen die het maar wou. mirte keek even naar de jurken. ze zagen er inderdaad best net uit. haar oog viel op een groene jurk. 'mag ik deze eens bekijken?' 'ja natuurlijk!' zij de vrouw. Mirte haalde hem van de stapel af, en hield hem voor zich. 'Nathan? wil je even komen kijken? 'ja hoor' riep Nathan. hij kwam aan lopen met een mooi pak in zijn handen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'jij hebt ook iets moois gevonden?' vroeg ze. Nathan knikte, en liet haar zijn jasje met lange laarzen en en strakke broek zien. Mirte glimlachte, 'mooi, tijd om te gaan.' de vrouw tikte om mirte's rug, maar dat word nog eerst even 45 gouden munten alstublieft. Mirte draaide zich om, 'oh natuurlijk, mijn excuses!' ze draaide zich weer naar Nathan, 'Nathan kun jij even 45 munten pa..' Mirte draaide zich vliegensvlug om, en schopte hard tegen de knie van de vrouw, 'nu!'riep ze. Nathan en Mirte rende zo snel mogelijk weg. in een steegje ver weg van de markt stopte ze, en liepen ze van geen schuld bewust verder. 'gaan we zo direct vertrekken? 'vroeg Nathan. dat is wel het veiligst. Nathan knikte, 'ik ga de paarden wel opzadelen, als jij de spullen uit onze kamer haald. later zaten ze weer op de paarden, en reden in galop het bos in, met het dorp achter zich latend. 'die vrouw zou nog wel even last hebben van haar knie,'grapte Nathan. Mirte grinnikte, 'ja dat zal wel.' 'vanavond komen we zeker niet in een ander dorp aan?' vroeg Mirte aan Nathan. 'nee, we zullen weer op de grond moeten gaan slapen.' Mirte knikte treurig. ach ja, het was de 100 goud-stukken wel waard.
