De Rovers Dochter (Voltooid)

het bal

De laatste dagen hadden Nathan en Mirte heel veel geoefend met alle dans-pasjes. Het ging al veel beter, uiteindelijk bleek het dat Mirte gewoon even in het ritme moest komen. Mirte had Sven niet meer gezien na hun laatste ontmoeting. En ze was steeds meer gaan twijfelen. koning Joris verdiende het niet om vermoord te worden, was hier niet de slechterik, Sven was dat! Maar om nu te zeggen dat Mirte de goeierik was, was ook een beetje overdreven. Ze was hier de huur-moordenaar.

Nathan stond aan Mirtes zijde, ze stonden te wachten in een rij van goed geklede vrouwen die elkaar allemaal stonden aan te gapen, en mannen met een zelf-erkende blik in de ogen. Het Eene na het andere paar werden omgeroepen, en gingen met een bijzonder entree de balzaal naar binnen.
Eindelijk zijn ze aan de beurt. Nathan praat zacht, maar wel duidelijk, tegen de omroeper:' heer Evermoed en Vrouwe Alvaradis van Carcassonne.' de omroeper zegt het hardop na. En we lopen sierlijk naar binnen. Er was een groep muzikanten die charmante muziek speelde. En er was meer dan genoeg te drinken. Overal werd gepraat en gelachen. Opeens kwam er een gedachten bij Mirte binnen, 'zou Sven hier ook zijn?' vroeg ze fluisterend aan Nathan. Nathan leek even over het andwoord na te denken, 'ik weet het niet, hij heeft zich al dagen lang niet laten zien, ik denk niet dat dit een feest is waar hij van houd.' Mirte knikte bedachtzaam. 'goede avond Jonkvrouw Alvaradis, en Heer Evermoed, wat een welgemeend plezier dat u vanavond bij dit verukkelijke feest kon zijn!'. Zij koning Joris, die ineens naast ons bleek te staan. 'we zijn net aangekomen heer, maar de zweer is al zeker overweldigend goed' andwoord Mirte met een klein glimlachje. 'hoe maakt u het, hoogheid?' vroeg Nathan op zijn beurt. 'ik heb al tijden lang gewacht op een goede bijeenkomst van plezier en vreugde' andwoordde hij. We schudden allemaal ons hoofd te teken dat wel het met hem eens waren. 'Excuseert u mij Heer, ik ga een drankje halen voor vrouwen Alvaradis, zou ik zou helpvol mogen zijn en ook wat voor u mee nemen?' vroeg Nathan. 'ach nee jongen, ik heb er al genoeg op voor de komende tijd'. Nathan knikte en verdween. Waarom ging hij altijd op de ongemakkelijke momenten weg zodat ik weer achterbleef met koning Joris. 'geniet u een beetje op mijn kasteel?' vroeg heer Joris. 'natuurlijk heer, het is wonderbaarlijk wat hier allemaal is in en om uw kasteel is.' andwoordde Mirte zo beleefd mogelijk. Met een goed keurend knikje keek hij om zich heen. 'ik zie vrienden die ik graag nog wil spreken' vertelde hij. 'natuurlijk heer, ik zal al gaan' zij Mirte met haar hoofd gebogen. 'nee nee, ik wil je aan hun voorstellen.' verbaast keek Mirte naar hem op. 'het zou mij een eer zijn heer' zij ze met nog steeds een open mond die ze dicht deed toen ze bedacht hoe het er uit moest zien. Mirte keek vlug over haar schouder naar Nathan, maar kon hem niet vinden. Koning Joris pakte haar onderarm en leidde haar naar een groep Heeren die er rijk en erg adel-achtig uit zagen. mirte slikte ongezien. En hield haar hoofd naar beneden. De heren knikte allemaal naar de koning. 'heer, ik zie dat u al een wonderschone Damen heeft uitgekozen?' zij een van de mannen. Mirte moest blozen een hield haar hoofd nog verder naar beneden. Uitgekozen? Wat bedoelde hij daar mee? 'heren dit is jonkvrouw Alvaradis, de schoonheid haarzelf. Mirte keek langzaam langs alle gezichten die naar haar keken en haar bestudeerde. 'inderdaad mijn heer, net zo als ik heb gehoord.' zij een andere. De mannen waren allemaal niet heel oud, maar zeker niet de jongsten meer. Ik boog een klein beetje, 'dank u zeer heer, maar mijn schoonheid, zoals u verklaard, is te min bij uw prachten en macht als dierbare ge-eerde van ons alle.' zij Mirte wijs. Heer Joris kreeg een spontaan lachje op zijn gezicht. 'Natuurlijk, Vrouwe.' zij hij een beetje egoïstisch. Hij keerde zijn rug naar de heren toe, en praatte iets zachter: 'komt u vanavond bij mijn kamer langs, voor wat plezier en misschien nog een drankje' zij hij terwijl hij knip-oogde. De rillingen liepen langs Mirtes rug, en ze had moeite om hem niet een enorme stomp te geven in zijn oog, maar toch wist ze dat onopvallend te houden, dat hoopte ze in iedergeval. 'maar natuurlijk hoogheid' andwoordde ze met een scheve glimlach. 'zal ik nu maar gaan, heer?' voegde ze er zacht aan toe. Heer Joris knikte, en Mirte draaide zich nog even naar de mannen, die ze met een kleine buiging tot ziens vertelde. Ze liep snel weg. Nathan stond aan de zijkant van het feest alles te bestuderen. Het zag er nonchalant uit, maar Mirte wist heel goed dat hij elk dingetje goed in zich opnam. 'nathan' fluisterde ze toen ze naast hem stond. 'ik moet je w...' 'ach vrouwe Alvaradis' zij Nathan met een normaal volume, 'wilt u met mij mee lopen naar buiten?' Mirte keek hem aan, en knikte kort. 'ja natuurlijk heer Evermoed.' maar voordat ze zijn hand vast kon pakken, had iemand anders de hare al vast. Mirte keek achter zich, een man die ze niet kende stond haar aan te grijnzen. 'mag ik deze dans van u?' vroeg hij. Hij had zeker al wel wat drank op, dacht ze. 'pardon, maar ik zou net met...' 'ach jonkvrouw, alstublieft, het is feest!' zij hij brutaal door haar zin heen. ' één dans kan geen kwaad?' bij mij wel, dacht Mirte. Ze twijfelde even. En Nathan kwam er net op tijd tussen. 'ik neem u wel mee naar buiten als de muziek is afgelopen jonkvrouw' zij hij tegen Mirte. Nee dat kun je me niet aandoen Nathan! Dacht ze. Mirte kon wel een beetje dansen, maar ze had het alleen nog maar met Nathan gedaan, en nog nooit met al deze flapdrollen om zich heen. Voordat ze nog iets kon zeggen greep de man haar bij haar hand, en trok haar mee naar het midden. Hij greep haar goed vast bij haar middel, en trok Mirte dicht tegen hem aan, iets te dichtbij. Mirte probeerden er nog een beetje ruimte tussen te houden. Gelukkig moesten ze nu uit elkaar om een buiging te maken, en met hand tegen hand in de lucht rondjes te cirkelen. Na een tijdje merkte Mirte eigenlijk dat ze het best leuk vond. De pasjes gingen zonder twijfels. Nathan zat nog steeds aan de zijkant haar goedkeurend aan te kijken. De muziek werd langzaam rustiger, en opeens was er heel veel geluid. Mirte schrok en keek rond, de muziek was afgelopen en iedereen klapte voor de schone muziek en de schitterende dans. We volgen allemaal voor elkaar, en de mensenmassa ging uiteen. Sommige bleven, sommige gingen weg, er kwamen nieuwe mensen naar het midden. 'zoals beloofd, één dans en niet meer' zij de heer die me mee naar het midden had getrokken. Ik knikte en liep weg. 'heer Evermoed, nu kunnen we onze wandeling vervolgen' zij Mirte. Nathan knikte, en samen liepen ze naar buiten.