นิโคล ชมิดท์อยู่โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งในซูริค เมืองที่เต็มไปด้วยสถาปัตยกรรมเก่าแก่ของสวิสเซอร์แลนด์ ช่วงพฤศจิกายนมีหิมะตกสลับกับบางวันมีฝน ช่วงเดือนนี้ทุกปีโรงเรียนแห่งนี้จะประดับตกแต่งให้เหมือนเทศกาลคริสต์มาส ตามเพดานโถงทางเดินถูกห้อยระโยงระยางด้วยกระดาษรูปสามเหลี่ยมที่เรียงต่อกันสีเขียว แดง และเหลืองสลับกัน สุดโถงทางเดินมีต้นสนที่ถูกประดับตกแต่งด้วยไฟกระพริบและลูกบอลคริสต์มาสหลากสี นักเรียนทุกคนจะมักนำสิ่งของเล็กๆมาห้อยตามกิ่งเพื่อตกแต่ง อย่างเช่น ตุ๊กตาหมีขนาดจิ๋ว กระดิ่ง ลูกอม ขนมผิงรูปต่างๆ หรือแม้กระทั่งถุงเท้าเน่าๆที่ใช้แล้ว
ฉันรักลีนนูสและปรารถนาให้ลีนนูสรักฉัน
จาก น
เช้าตรู่ของวันที่ 30 ในเดือนพฤศจิกายนเป็นวันสุดท้ายของการมาโรงเรียน ผู้คนตามโถงทางเดินไม่มากนัก นิโคลได้เขียนข้อความลงบนการ์ดเล็กๆสีพีชที่ผูกกับแคนดี้เคนแล้วห้อยบนกิ่งต้นสนคริสต์มาส มือบางเหน็บผมสีช็อกโกแลต มองแคนดี้เคนกับกระดาษที่ห้อยอยู่ เธอหวังว่าการทำแบบนี้มันจะทำให้เธอสมหวัง
"เธอคงไม่ได้อุตริเอาถุงเท้ามาห้อยเหมือนเพื่อนฉันใช่ไหมนิโคล?" นิโคลหายใจสะดุด ร่างบางรู้ว่ามันเป็นเสียงของ ลีนนูส สทูมแบร์ก หนุ่มเรือนผมสีทองที่ยืนอยู่ข้างๆ กำลังมองต้นคริสต์มาสเหมือนกันกับเธอ ช่างเป็นความบังเอิญที่เหมาะเจาะ
นิโคลหน้าแดงเรื่ออย่างเคอะเขิน มือทั้งสองข้างกำชายเสื้อไหมพรมสีขาวไว้แน่น "ม-ไม่" เธอส่ายหน้า "ฉ-ฉันแค่มาดูน่ะ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว" นิโคลเดินออกมา นี่เป็นอาจจะเป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่เธอมีโอกาสพูดคุยกับลีนนูส แต่นิโคลก็ทำบทสนทนาพังลงทุกครั้งอย่างคนขี้ขลาด
