18.00 นาฬิกา ท้องฟ้ามืดครึ้มไร้ดาวเหมือนฝนกำลังตั้งเค้า แต่ใต้ความหม่นหมองของท้องฟ้ามืด นิโคลกำลังมีความสุขอย่างล้นเหลือจากประโยคของคนไม่รักจริงที่ปั้นขึ้นบนการ์ดสีพีช
"ไง ลีนนูส...ฉันชื่อนิโคล ไม่ๆๆ...ฉันนิโคล ขอโทษนะที่เขียนอะไรไปแบบนั้น แต่ฉันไม่รู้จะระบายความรู้สึกตัวเองออกไปยังไง โอ้ว...ให้ตาย ฉันพูดต่อหน้าเขาแบบนั้นไม่ได้" นิโคลพูดคนเดียว เธอพยายามเรียกความมั่นใจให้ตัวเองก่อนที่ลีนนูสจะมาหาเธอที่หน้าโรงเรียน
"ทำไมจะพูดต่อหน้าฉันไม่ได้?" เสียงนุ่มของลีนนูสดังขึ้นจากเบื้องหลัง
นิโคลหันกลับไปมองพร้อมกับหน้าที่แดงจัด "เพราะฉันจะข-เขิน...เหมือนตอนนี้" เธอพยายามกล้าที่จะพูดกับคนที่แอบรักด้วยท่าทีปกติ แต่มันไม่เป็นอย่างงั้นเลย เธอรู้สึกกระวนกระวายและใจสั่น
"มีคนเคยบอกไหมว่าเวลาที่ผู้หญิงเขินมันน่ารักที่สุด" ลีนนูสยิ้ม มือหนาหยิกแก้มนิโคลอย่างเอ็นดู แต่ใครจะรู้ล่ะว่าใต้ใบหน้าหล่อเหลาซ่อนด้วยความคิดตรงกันข้ามกับคำพูด
ผู้หญิงเขินมันน่าขำที่สุดต่างหาก ทำท่าทางแปลกๆดูตลกชะมัด...
"จริงเหรอ?" นิโคลถาม ลีนนูสพยักหน้า เขาพยายามกลั้นขำสุดความสามารถ
ฉันโกหกทั้งเพ แม่กระต่ายน้อย...
"ไปกันเถอะ ฉันอยากจะไปเดินกับเธอแล้ว" ลีนนูสจับมือนิโคลในขณะที่เดินไปชานชาลาใกล้โรงเรียน เพื่อซื้อตั๋วรถรางจากตู้หยอดเหรียญ
หลายนาทีผ่านไป ลีนนูสยังไม่ปล่อยมือจากนิโคล จนกระทั่งรถรางสีน้ำเงินขาวมาจอดเทียบชานชาลา ต่างคนต่างเบียดเสียดกันออกมาจากรถราง ก่อนที่เขาทั้งสองคนจะขึ้นไปนั่งในรถที่อัดแน่นไปด้วยผู้คน เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงเหมาะสมแก่การท่องเที่ยว ผู้คนเดินทางท่องเที่ยวรอบเมืองซูริคมากขึ้นเป็นพิเศษ แต่ก็ยังพอมีที่นั่งสองที่เหลือให้ลีนนูสและนิโคลนั่งติดกัน