กระต่ายน้อยมาตามคำบอกของสุนัขจิ้งจอกโดยไม่เฉลียวใจแม้แต่น้อย ช่างน่าเวทนานักที่กระต่ายน้อยโง่เขลาให้กับความรักปลอมๆของสุนัขจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์
วันนี้เป็นอีกวันที่นิโคลได้เดินตลาดคริสต์มาสกับลีนนูสอีกครั้ง ท้องฟ้าที่พร่ามัวไปด้วยริ้วเมฆสีเทาเข้มเป็นสัญญาณเตือนว่าฝนจะตก แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคที่กั้นไม่ให้นิโคลมาตามนัด
ในขณะที่เดินด้วยกัน ลีนนูสสังเกตนิโคลอยู่เนืองๆ เธอมักจะกระวนกระวายทุกครั้งที่เงยขึ้นมองท้องฟ้า "ดูเธอกังวลนะ มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า?" ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงขณะกระชับมือนิโคล
"เหมือนฝนจะตก ฉันไม่อยากเปียกฝนตอนกลับบ้าน" นิโคลถอนหายใจ "และฉันก็ไม่อยากจะกลับบ้านตอนนี้ด้วย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่ว
"ถ้าฝนตก-เธอจะไม่เปียกคนเดียวแน่นอน นิโคล" นิโคลมองหน้าคมอย่างสงสัย ในขณะที่เขาเหยียดยิ้มกว้างให้เธอ "เพราะฉันจะเปียกไปพร้อมๆกับเธอน่ะ ฮ่าๆๆ ถ้าเราหาที่หลบฝนไม่ด..." ร่างสูงพูดยังไม่จบ ฝนเม็ดใหญ่โปรยปรายลงมาราวกับฟ้าระดมยิงลูกกระสุนขนาดจิ๋ว ผู้คนที่กำลังเดินอยู่วิ่งเพื่อหาที่หลบฝนกันชุนมุลตามชายคาซุ้มร้านค้าที่มีพื้นที่เพียงน้อยนิด
ลีนนูสดึงแขนนิโคลให้วิ่งตามเขามาหลบฝนใต้หลังคากันสาดสีแดงที่หน้าอพาร์ทเมนท์ใกล้ๆ ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน น่าขำที่คำพูดลีนนูสเหมือนท้าทายให้ฝนตกลงมาอย่างเหลือเชื่อ
"เกือบจะเปียกไปมากกว่านี้แล้วสิ" ร่างสูงเอื้อมมือมาใกล้ผมหยักศกของนิโคล ก่อนจะค่อยๆปัดหยาดฝนเม็ดเล็กออกจากผมให้เธอเบาๆ นิโคลรู้สึกดีเหลือเกินที่ลีนนูสทำแบบนี้ มันคล้ายกับมืออุ่นของพ่อที่มักจะลูบผมเธอก่อนนอนตอนเด็กๆ
"อากาศเย็นขึ้นว่าไหม?" ลีนนูสเก็บมือเข้าในช่องกระเป๋าเสื้อโค้ช นิโคลพยักหน้าเห็นด้วย "ถ้าไม่รังเกียจ อยู่กับฉันจนกว่าฝนจะหยุดตกได้รึเปล่า?" เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ พลางชำเลืองมองนิโคล
