ESRARENGİZ DOSTLUK...

O bana iyi geliyor...

Sahil benim herşeyimdi. En güzel, en kötü anılarımı orda yaşıyordum. Ardayla öylece hiç konuşmadan denizi izliyorduk ki Arda sessizliği bozarak konuşmaya başladı. " Biliyormusun sahil benim herşeyim her anımı burda yaşıyorum. Mutlu, mutsuz anlarımı bile... " Ardanın bu konuşması çok ilgimi çekmişti. Sanki içimdeki sesi duydu da sonra konuşmaya başladı gibi. Arda bana sahil benim herşeyim dedikten sonra bende " Biliyormusun, bende çok farklı hayellerimi ve daha bir çok şeyi burda yaşıyorum " Dedim. Sonra cebinden bir taş çıkardı ve taşa bakarak, " Bak bu taşı bana babam vermişti. Yaklaşık 6 yıl önce. O yüzden bu taş benim için çok önemli... Belkide babam sayesinde seviyorumdur buraları. Babam denizde kaybolduktan sonra, onu ziyarete mezara değilde denize geliyorum. Hatta denizin kokusunu bile bazen babamın kokusuna benzetiğim oluyor. Yanımda bir tek annem var. Bir tek annem... Yani benim ailem, sahil ve annem başkada kimsem, hiç bir şeyim yok. Bende buyum... " Dedi. Bunları anlatırken dolu gözlerle bir denize bir taşa bakıyordu. Çok üzülmüştüm ne desem bilememiştim. Aslında sizinde bilmediğiniz bir çok şey var. Yani benim bile bilemediğim. Yılarca sesiz, sakin, içine kapanık biri olduğumun bir sebebi vardı. Fakat bunu ben bile hatırlamak istemiyordum. Onun o halini görünce sanki kalbime bir şey saplanmış gibi olmuştu. Bir an eski günler aklıma gelmişti. Haykırmak istiyordum. Kendime engel olamadan ağlayarak Ardaya sarıldım. Gözüm kapalı hıçkırarak ağlıyordum. Bir anda Ardanın o sıcak göz yaşlarının elime damladığını hisetmiştim. Pozüsyonumu hiç değiştirmeden anlatmaya başladım... " Yaklaşık 7 yıl önceydi. Annem ve babamın büyük kavgasından sonra, babam bizi terk etmişti. Neden kavga etiklerini hala bilmiyorum. Bir 4 yıl boyunca yanımda bir tek annem vardı. Ve sonra babam geldi. O gün babamı gördüğümde babama nefretle bakmıştım. Ama annem babamı okadar seviyordu ki affetmişti. Annemin mutluluğu babam olmuştu. Sırf annem mutlu diye babamı affetmiştim. Ama sonuçta o bir baba bizi öylece bırakıp gitti ama kim bilir onunda içinde ne fırtınalar kopmuştu. Nasıl olduysa herşeyi unutuk. Ve şu an babam evde normal bir hayatımız var. Ama hala babama kızgınım. Ne olursa olsun o ben daha 8 yaşındayken ben ve annemi öylece bırakmamalıydı... " Dedim sonra göz yaşlarımı sildim. Bir anda Ardanın omuzuna yaslanmış olduğumun, onunda bana sarılmış olduğunun farkına vardım. Sonra şaşkınca yerimden doğruldum ve göz göze geldik. Sonra Arda hafif bir gülümsemeyle, " Sen bana iyi geldin. " Dedi. Bende ona sarıldığım zaman o sıcaklığını hissetiğim zaman onunda bana iyi geldiğinin farkına vardım. Ve bir anda Mira ve Burağın sesiyle irkildik. Ayağa kalktık. Saat iyice geç olmuştu. Sevdiklerime hoşçakal dedikten sonra Kaanla eve gitmek için yola koyulduk...