Prologue

72 2 3
                                    

"No Expectations, No disappointments."
________

I'm silently crying inside of this freakin' bus. Why? Dahil dun sa walangya 'kong ex-boyfriend at bestfriend. Nakita ko silang naghahalikan, mga walanghiya!
Nang-gigigil ako sakanila! Gustong gusto ko na silang sugudin kaso piste 'tong paa at mata ko, ayaw gumalaw, gusto manood ng Animal show.

But damn.

I saw Jayden's smile while kissing my bestfriend, which he always do when we kissed. That damn smile, once was mine. I pity myself.

Umalis ako sa lugar na yun na feeling ko pinagbagsakan ako ng langit at lupa. Sobrang bigat sa pakiramdam yung tipong kahit pag-hinga nahihirapan ka.

Yeah, I know. Ang tanga ko. Since birth na ata 'to e, buset! 

"Every time you hurt me, the less that I cry and every time you leave me, the quicker these tears dry. Every time you walk out, the less I love you. Baby, we don't stand a chance, it's sad but it's true"  Mahina kong sinabayan yung kanta na pinapatugtog dito sa bus.

"I'm way too good at goodbye's." I whispered. And the heck! That's it!
Sinampal na ko ng katotohanan, hindi ako yung nawalan. At dapat hindi ako yung nagmumukmok dito sa loob ng bus. Starting today, magbabago na 'ko. Ipapakita ko sakanila na hindi sila kawalan.

"Manong, para po!" sigaw ko at agad akong tumayo upang bumaba. Kahit malayo pa yung villa namin. Trip ko lang mag-drama. Para bongga!

Reality hits me hard, wews. Pinunasan ko yung huling luha na tumulo at nag-lakad palabas ng bus.

Chin up, Andrea Serene. You're wearing a crown it might slip, biàtch.










; Dasha Taran- Andrea Serene Gonzales 🌻

***
     patatasnijungkook

Serenity || »»Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon