Aslında en güzel benekler severmiş. Öyle söyledi kuşlar bana. Seni bilemem ama en güzel ben sevdim bu hayatı. Korkarak, sakınarak ve kaybederek. Mesela o kadar çok seviyorum ki ormanları, ötüşen kuşları, yuvadan ilk kanat çırpan kuşları ve kırlarda ki mis kokulu papatyaları. Cennet gibiydi o zamanlar bana. Şu anki durumum çok sıcak cehennemdeymişim gibi yanıyorum her gün kaybettiklerime. Çağırıyorum gözlerimdeki itfaiyeyi geliyo ama södüremiyo yangını öyle bir yangından bahsediyorum işte düşünsene itfaiyenin bile söndüremediği kocaman bir yangın bu.
Ne zaman mı düştüm bu yangına ?
Gözlerindeki o hayatımı kaybedince...
