Chap.2- The mystery guy
[Melody's POV]
Tuesday na ngayon at nandito na ako sa Yellow building para um-attend sa first class ko.
Naglalakad ako sa hallway habang may hawak na maliit na papel at naglalaman ng room number sa unang klase ko.
Room 302,yan ang number na nakasulat sa papel na hawak ko at malamang yang ang klase ko.
Pero dahil sa ngayon lang ako nakapunta dito sa yellow building ay hindi ko makita kung san ba 'tong room na to.
Napadaan ako sa isang room at may marinig akong tumutugtog. lumapit ako para tignan ang loob ng kwarto but to my surprise it's a big stadium pala. binuksan ko ang pinto at pumasok sa loob. may isang lalake sa stage na nakaupo sa harap ng grand piano habang tumutugtog. pero dahil sa nakatalikod nga sya ay hindi ko makita ang mukha nya.
tutal 9 am pa ang klase ko ay pinanuod ko muna sya at hinintay na matapos. sakanya na lang din ako magtatanong kung saan 'tong room na 'to.
Naglakad ako palapit sa unahan at umupo sa second row ng mga upuan. pinakinggan ko ang tinutugtog nya at may naalala ako sa tugtog na 'to.
[N/P: Only hope by Mandy More piano cover]
"Sigurado ako anak na magiging isa kang sikat na musician balang araw..kaya pag butihan mo ang pagtugtog ha?!" masayang sabi sakin ni mommy habang nakaupo kami sa harap ng isang malaking grand piano dito sa living room sa gilid ng hagdan.
"Really,mommy?!" tumango naman sya bilang sagot. "Yes mom,i will do my best to be the best musician ever." masaya kong sagot.
I was 4 years old back then nung turuan ako ni mom kung pano gamitin ang piano. Mom is a well known actress in theater and dad as a richest businessmen in the business world.
Nang hinayang talaga ako nung araw na nagka problema na sa family namin because of my dad's mistress. hindi na kasi ako natuturuan ni mommy mag piano. hindi na din nya ako iniimikan kaya sobrang lungkot ko ng malaman kong patay na ang mommy ko. halos 3 weeks din akong nag iiyak at nagkulong sa kwarto dahil sa pagkawala ni mom.
Sa sobrang lalim ng pagre-reminisce ko ay di ko na napansin na huminto na yung tunog. tumingin ako sa stage.
Eh? -__-
Nasan na yun?!bigla na lang kasi nawala yung lalakeng nagpi-piano sa stage..ang bilis naman mawala nun?! napakamot na lang ako ng ulo saka tumayo na habang iginagala pa din ang mata sa kabuuan ng stage.
Napaisip naman ako..san kaya dumaan yun at hindi ko man lang napansin?! pero ang mas iniisip ko ay kung paano ako makakapasok kung hindi ko naman alam ang room ko.
paalis na sana ako pero pagharap ko sa lalakaran ko palabas ay may nakatayo doon. muntik na tuloy ako mabangga sa dibdib nya.
Bakit ba naman kasi paharang harang sa daan 'tong lalaking to e.
Inangat ko ang tingin ko sakanya upang makita ang kanyang itsura. napanganga ako nang makita ko ang mukha nya.
O_O
Grabe,ako lang ba 'to?! o nakakakita talaga ako ng anghel sa harap ko ngayon?!..
"Sino ka at anong ginagawa mo dito?" tanong nung lalaking anghel este yung nasa harap ko.
Napakurap naman ako dahil sa tanong nya. siguro sakanya ko na lang itanong kung saan tong room na 'to.
kahit na abot abot ang kaba ko dahil sa pagkagulat. huminga ako ng malalim.
