Ik kijk Demy verbaasd aan. We hadden zojuist onze koffers afgegeven en waren nu bij de Starbucks op Schiphol iets gaan drinken. Demy heeft me zojuist eindelijk verteld wat er allemaal aan de gang is. Ik had heus gehoord dat er over twee dagen een concert van One Direction in Londen zou zijn, zulk nieuws mis ik nooit. Het enige nieuws dat Demy bijna twee maanden voor mij had achtergehouden was het nieuws dat wij daar heen gaan. Ik neem nog een slokje van mijn frapuccinno en probeer het te bevatten. We vliegen naar Engeland om daar twee weken vakantie te vieren en dan ook nog naar een concert van 'onze jongens' te gaan. Blijkbaar hadden mijn ouders meebetaald om het mogelijk te maken. Demy verteld me gestrest hoe moeilijk het was om dit geheim te houden. 'Oh Louren, weet je wel hoe vaak ik de neiging heb gehad om alles er gewoon uit te gooien? Ik durfde het echt niemand te zeggen omdat ik bang was dat je er achter zou komen en tegelijkertijd wou ik zo graag met iemand hier over praten.' Ik begin te lachen en knuffel haar even stevig. 'Ik hou van je Deem, de komende twee weken worden top!' Ik grijns en drink van mijn frapuccinno.
Nadat ik en Demy ongeveer een kwartiertje in de Starbucks hebben gezeten lopen we nu richting de juiste gate. Het was even zoeken geweest om gate zesendertig te vinden maar nu zijn we op de goede weg. We hebben nog ruim de tijd maar omdat we allebei nog nooit gevolgen hebben willen we op tijd zijn en alles goed doen. Bij de gate zien we dat we als een van de eersten zijn terwijl de gate toch al eventjes geopend is. Onze handbagage gaat door een scan apparaat terwijl ik en Demy door een van de detectie poortjes lopen. Ik loop er op mijn gemak door heen maar zodra er van alles begint te piepen kijk ik achterom, heb poortje waar ik zojuist door heen liep staat te piepen. Ik voel dat mijn wangen rood worden als een van de mannen die bij het poortje stonden naar mij toe komt. Hij legt me uit dat ik waarschijnlijk iets van ijzer bij me draag. Ik zucht eventjes opgelucht, mijn oorbellen waarschijnlijk. In een paar tellen heb ik mijn oorbellen uit en moet ik opnieuw door het poortje lopen. Deze keer voel ik me een stuk minder op mijn gemak. Met ingehouden adem loop ik weer door het poortje. En ja hoor, daar begint het piepen weer. Ik zie dat Demy mij van een afstandje uit staat te lachen. Ik werp haar een kwade blik toe terwijl ik alleen maar roder kleur. De man kijkt me streng aan en ik glimlach eventjes nerveus. 'Ben je zeker dat je niet nog meer ijzer bij je draagt? Er staan mensen te wachten dus we moeten een beetje opschieten madam.' Spreek hij me streng toe. 'Ja.. Nee, uh ik heb geen ijzer verder? Denk ik...' Stotter ik zenuwachtig. Als ik de rij wachtende mensen zie zucht ik even, waarom moet dit mij altijd overkomen? De mijn bekijk me gronding terwijl ik in mijn hoofd na ga wat ik voor ijzerwaren bij me kan hebben. Dan besef ik me dat ik een navelpiercing heb. Met een hoofd als een boei schuif ik mijn shirtje iets omhoog en pruts ik even met de navelpiercing. Als ik hem er uit heb gehaald leg ik deze bij mijn oorbellen en ga ik nogmaals door het poortje. De man kijkt me goedkeurend aan als er niets gaat piepen. Ik haal even opgelucht adem en loop met mijn sieraden en handbagage naar Demy die op me staat te wachten. ´Zo Louren, dat heb je lekker voor elkaar, ik dacht bijna dat we zo weggestuurd zouden worden ofzo.´ Ik grinnik eventjes en voel mijn rode kleur afnemen. Ik besluit mijn sieraden nu maar in mijn tas te laten zodat zoiets als dit mij niet weer zou overkomen. Demy gaat op een van de plastic stoeltjes zitten en ik plof naast haar neer. ´Nog eventjes en we kunnen boarden, dan gaan we echt naar Engeland!´ Roep ik opgewonden.
![Save you tonight. One Direction fanfic. [Dutch]](https://img.wattpad.com/cover/1458607-64-k804859.jpg)