"คุณฮาซองอุน"
เรียกทุ้มลึก ปลุกซองอุนให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ เขารีบสบัดหน้าไล่ความง่วงออกไปพร้อมกับพยายามตั้งสมาธิกับหนังสือเรียนที่อยู่ตรงหน้า
"ถ้าการมาโรงเรียนคือการมานอนหลับ ผมแนะนำให้คุณกลับบ้านไปนอนต่อดีกว่่านะ ไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลาฟุบหลับบนโต๊ะให้เสียค่าเทอมไปเปล่าๆหรอก"
ใบหน้าเรียบเฉยกล่าวโดยที่ตายังไม่ละจากหนังสือเล่มหนาที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำให้ซองอุนถึงกับหน้าถอดสี พร้อมกับก้มหัวขอโทษพึมพำเบาๆ
คุณครูมินฮยอนขยับแว่น พร้อมกับหันไปมองที่นาฬิกา
"วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันทุกคน ไปเถอะได้เวลาพักเที่ยงแล้ว" พูดพร้อมกับหันหน้าไปทางซองอุน ที่กำลังพยายามเก็บหนังสือเรียนไว้ใต้เกะที่แน่นไปด้วยของสารพัดอย่าง จนแทบจะใส่อะไรเพิ่มเติมไม่ได้อีกแล้ว
"ซองอุน เดี๋ยวไปพบครูที่ห้องพักครูด้วยนะครับ"
ซองอุนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ พร้อมกับหันไปมองเพื่อนที่นั่งข้างๆอย่างอีแดฮวีเพื่อขอความช่วยเหลือ ซึ่งอีแดฮวีก็ส่งสายตาที่แปลได้ว่า กูช่วยมึงไม่ได้วะ กลับมา ซึ่งนั่นทำให้ซองอุนนั้นคอตกยิ่งกว่าเดิม ทำให้ร่างเล็กนั้น ยิ่งดูเล็กขึ้นไปอีก
"กูพยายามสะกิดมึงแล้วนะ แต่มึงไม่ตื่นเลยอ่ะ" หลังจากที่อาจารย์มินฮยอนเดินออกจากห้องเรียนไป แดฮวีรีบหันหน้าเข้ามาทางเขาพร้อมกับส่งสายแห่งความรู้สึกผิดมาให้
"ทำไมหลับลึกขนาดนั้นวะ เมื่อคืนงานหนักเลยเหรอ" อูจิน เพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งข้างหลัง รีบยื่นหน้าเข้ามาคุยด้วย ซองอุนพยักหน้าเบาๆ
"อือ ช่วงนี้รับสองกะเลย กว่าจะได้กลับบ้านมาก็เช้าแล้ว"
"เฮ้ย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก งานขนย้ายของด้วยนะ เดี๋ยวกล้ามเนื้อก็อักเสบหรอก" แดฮวี รีบตีเข้าที่แขนของซองอุนพร้อมกับบ่นอุบอิบเบาๆ ซองอุนได้แต่หัวเราะแห้งๆกลับไป
