Opowieści z Narnii || Księżniczka Anna

13

Edmund opowiedział Ani, że sprawa jest o wiele poważniejsza niż się wydawało. Mężczyzna wytłumaczył, że trzeba będzie stworzyć kilkuosobową ekspedycję i wyruszyć do głównej siedziby centaurów. Przywódca tych niezwykłych stworzeń, Klaczad chce się z nimi spotkać, jednak aby do niego dotrzeć będą musieli przejść sami przez labirynt Wazana. Nazwano go tak na cześć potężnego, tajemniczego rycerza, który uratował centaurów od zguby. Labirynt Wazana jest bardzo trudny do pokonania i niewiele osób wyszło stamtąd cało.

Anna przerażona nie chciała się zgodzić na wyprawę męża. Mężczyzna oznajmił, że idzie całego jego rodzeństwo a nad zamkiem będzie panować właśnie Anna. Ekspedycja miała się składać z jeszcze trzech osób. Pierwszą z nich był Daman, narnijski, niezwykle uzdolniony czarownik. Był to krępy i dosyć otyły osobnik, ale za to świetnie sporządzał eliksiry i inne magiczne specyfiki. Drugą osobą była wysoka kobieta, Staracia która świetnie się ukrywała i miała zdolności niewidzialności. Ostatnim osobnikiem był książę sąsiedniej krainy, Zławakii - książę Imarz. Mężczyzna miał już kiedyś doczynienia z siedzibą centaurów i naprawdę mógł być pomocny.

Podróż zaplanowano na następny dzień. Anna wręcz nie mogła nic przełknąć podczas ostatniego posiłku przed wyprawą jej męża i jego rodzeństwa. Długo przeżuwała kanapki i patrzyła z niepokojem na Edmunda.

- Najgorsze jest to, że w każdej chwili możemy trafić na "tajemniczych osobników", którzy mogą nam przeszkodzić - powiedział Edmund przerywając śmiertelną ciszę

- Masz rację, dlatego musimy się spieszyć - powiedział Piotr.

Resztę posiłku spędzili w ciszy, a następnie każdy udał się do swojej komnaty.