Bir "Can" vakâsı

"Boktan bir gün!"

Toparlanana kadar zaman geçti. tam giyindim ve gidiyorken kapıda Can'ı gördüm.

Beni tuttuğu gibi duvara yapıştırdı. Kurtulmak için çabalıyordum. tek eliyle beni karnımdan ittirerek duvara yapıştırırken, diğer eliyle kafamı sabitledi. ve;

"Gözlerime bak! , bize geldiğinde sadece kimya çalıltık, sadece kimya çalıştık anladınmı beni!?"

Dedi. cılız bir sesle "A-anladım" dedim.

(Ceren yaşananları unuttu..)

~~~~~~~~~

Yine saat 23.59 birazdan yine 00.00 olacak ve Can'ın evine gittiğimde ne yaptığımızı zerre hatırlamıyorum.

Sadece kimya çalıştık diye biliyorum ama nerde çalıştık? masadamı? hiçbir şey hatırlamıyordum. çıldırmış olmalıyım!! ya da alzaymır başlangıcıydı..

~~~~~~~~~~~~

05.41

Yine çığlık çığlığa uyandım. Lanet olsun ! ne zaman bitecek bu kabuslar?!!

Bu sefer Dişlerin yanında Can'ı gördüm. görüntüler parça parça çok net birşey anlayamadım. tek hatırladığım Can'la öpüştüğümüz...

07.55

Gözüme uyku girmedi, son 2 gecedir bu kabuslar neyin nesiydi?? off çıldırıcaktım. tekrar "bunlar sadece rüya!" diye hatırlattım kendime ve duşa girdim.

Okula gittiğimde rahatladım bugün kimya ya da almanca dersi yoktu. aslında biraz da üzüldüm onu göremiyeceğim için ama rahatlama duygusu daha ağır basıyordu.

Kahretsin, Ne boktan bi gün!! Şimdide kafeteryadan aldığım kahveyi -merdivenlerde koşuşturan aptal çocuk yüzünden- üzerime dökmüştüm. rezil gibiydim.

Kimseye görünmeden sınıfa gitmeye çalışırken merdivenlerden bi kahkaha patladı. lanet olsun! olduğum yerde döndüm ve merdiivenlerde kahkahayla gülen Can'ı gördüm. ve;

"Öyle sırıtıcağına, gel de yardım et, aptal!"

Diye çıkıştım. Can'a ilk defa çıkışıyodum ve kendimi kötü hissettim.

Can önce mahcup çocuk rolü oynadı ama kahkahalarını tutamıyordu.

Bende kendimi tutamadım gülmeye başladım. ama şimdi de o ciddileşmişti.

Ne olduğu anlamadan bir bakış attım ve yoluma devam ettim.

Gün çabuk geçti, Can'ı birdaha görmedim.

Tekrar orman yolundan geçiyodum, bugün hava günlük güneşlikti.

Takrar söylüyorum bugün çok boktan bir gün!