KOCA ŞİŞKO

1

Nasıl söze başlasam inanın bilemiyorum.

Bu satırları kaç kere yazdım... Söze başlayacak bir şey bulamadım.

Bu satırların bazıları beni anlatıyor. Kendimi düşünerek yazdığım bir hikaye oldu. Benim gibi insanların çektiği zorlukların her birini burada bulabilirsiniz.

Sizi daha görmeden, tanımadan seviyorum.

Buraya bu bölümü yayınlandığım tarihi atıyorum bakalım ne zaman size ulaşacak bu yardım çığlıklarım...

01.02.2018  

Keyifle, hüzünle, sevinçle okumanız dileğiyle...

........

" Bir insan kalbi defalarca gücenebilir bazılarına. Ama bir kere kırılır bazılarına..."

....

..KOCA ŞİŞKO..

Kendimi bildim bileli ben böyleyim. Kilolu(şişko), yalnız, isteksiz, tembel vs.

Kilo alma serüvenim fast food tarzı beslenme ile başladı. Sonra buna hareketsizlik eşlik etti. Hareketsizlik ten zamanla tembelliğe dönüştü. Tembellikten isteksizliğe, isteksizlik mutsuzluğa, mutsuzlukta depresyona... Döngü haline geldi. Bu hikayenin başını, başlangıcını hatırlamıyorum. Bir insan kendi kaderini nasıl belirler? Tam da öyle!!
21 yaşındayım ve 107 kiloyum.

Kendimden hep nefret ettim. Kendime yaptığım bu eziyet beni öldürüyordu. Mesela hayatımda hiç mini etek giymedim. Her zaman; büyük beden mağazalarında, ürünleri denemek, soyunma odasında dökülen terler, ürünlerin pahalılığı. Ben kadın olduğumu hiç hissetmedim giyinirken. Yürürken de otururken de hissetmedim. Benim ve benim gibilerin engelli bir insandan farkı yok. Hiç bir işi kendim yapamayacak duruma gelmekten korkuyorum. İstemediğim bir bedene hapis olmuşum, belkide içimde çok güzel kız yatıyor. Ama insanların gerek hakaretleri gerekse basit görmelerinden dışarı vuramıyorum.
Öyle bir dikiyorlar ki gözlerini... Sanki suçluymuşum gibi. Acınacak bir şekilde...

Aslında bütün şişkolara söyledikleri gibi banada söylüyorlar. Yüzümün güzel olduğunu istersem başarabileceğimi söylediler. Ama inanın artık içimde zerre gayret kalmadı. Şuan göz yaşlarımı tutamıyorum. Daha bu ne kadar sürecek bilmiyorum. Ne kadar kendimi basit, aciz ve çirkin hissedicem? Üstelik yalnızlıktan ölüyorum. Yıllardır hayatımda kimse yok. Sevgili nedir aşk nedir inanın
Bilmiyorum. Sosyal medya da selfie yaparken ki yüz güzelliğime aldanıp da mesaj atanlara sevinmeye ve ısınmaya çalışıyorum. Ve tabi ki olmuyor. Başaramıyorum. Bir yakışıklıya bakınca önce benim bunu beğenmeye hakkım varmı diyorum.

Hiç bir zaman kaderimi suçlamadım. Tüm suç bende tembelliğimde.

Pardon sadece kilomdan bahsettim. İsmimi söylemedim size. Ben Tuğçe KARADEMİR. Annem babam emekli olunca memlekete gittiler ben ise İstanbul'da tek başıma yaşıyorum. Bir şirkette Baş müdürün asistanının asistanlığını yapıyorum. Arkadaşım yok. Aslında var ama bir kişi ama sırlarımı paylaşacak kadar da güvenmiyorum sadece sohbetimiz var. Adı Sevgi iyi kız aslında. Sadece zayıf benden oldukça zayıf. Ve benim kilolarım hakkında konuşması canımı sıkıyor. Benim arkadaşım da benim gibi olması lazım ki anlaşabileyim.

...

Sabah yine vücuduma gelen ağrı ile uyandım.  Ciddi şekilde karnım ağrıyordu.
Galiba artık bir şeyleri değiştirmenin vakti gelmişti. Bu şekilde  yaşamak artık yeterdi benimde bir şeyleri yenmem gerekiyordu. İnsanın istedikten sonra başaramayacağı birşey yoktur.