MAVİNİN GÖLGESİNDE (YavBah)

"Tanışma" 2.Bölüm

Lütfen okuduktan sonra vote vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Keyifli okumalar :)

Bahar-

"Bahar" oldukça kısık bi şekilde duymuştum ismimi. Gözlerimi araladıkça ses daha da yükseldi.

"Bahar"

Yavuzun sakince koluma dokunmasıyla irkilip doğruldum uzandığım yerden. Bi dakika ya? Ne oldu bana?
Ah! Uyumuş muydum yani? En son kahveden bi yudum aldığımı hatırlıyordum.
Ani bi hareketle üzerimdeki battaniyeyi atıp ayağa kalktım.

"Ben çok özürdilerim, nasıl oldu anlamadım uyumuşum"

"Sorun değil Bahar, sakin ol"

"Saat kac? Cok uyumadım değil mi? Çilingirci gelmedi mi daha?

"Ooo çoktan geldi, anahtarın burda" sehpanın üzerini gösterip devam etti konuşmaya.

"Yani seslendim sana tabi de pek oralı olmadın"

Utançla başımı yere eğdim. O da bu durumdan pek bir keyif almışa benziyordu.

"Neyse sağol, hem kahve için hem battaniye hemde anahtar" saçma sapan bi teşekkür edip hızla sehpanın üzerindeki anahtarı aldım. Aynı hızla da ara vermeden kapıya ilerledim.

"Önemli değil " dediğini duydum ama pek üzerinde durmadan kapıyı açtım.
Arkamı dönüp yarım yamalak gönderdiğim gülücükten sonra aşağı indim.

"Cidden salaksın Bahar ya cidden" eve girip duvardaki saate baktığımda inanamadım.

Saat öğlenin 2' sini gösteriyordu. Kaç saat adamın evinde yayılmış uyumuşum resmen.
Sinirle saçlarımı karıştırdıktan sonra kendimi direk banyoya attım. Üzerimdekileri çıkarıp, sıcak duşun altına girdiğimde biraz olsun kendimi rahatlamış hissettim.

&

Oldukça acıkmıştım ama canım hiçbir şey hazırlamak istemiyordu. Her zaman yaptığım gibi buzdolabının üzerindeki numaralardan birini alıp pizza söyledim. Telefonu bıraktıktan sonra aklıma gelen şeyle bıraktığım telefonu yeniden aldım.

"Yok canım ne gerek var?"

"Adam yeni taşındı,yemeği falanda yoktur"

"Çıksın dışarıda yesin ya"

"Yapma be bahar iyiliğini gördün sonuçta"

İçimde kendi kendime yaşadığım bi çekişmeden sonra kazanan iyi tarafım olmuştu.
Tekrar arayıp bir olan siparişi ikiye çıkardım. Ek olarak sevip sevmediğini bilemediğin için başka bir yeri arayıp alternatif çeşitler söyledim.
Aslında mutfakla aram çok iyiydi, istediğim zaman yapamayacağım şey yoktu. Ama yorgunsam ve canım istemiyorsa hic bir kuvvet beni mutfağa sokamazdı. Genelde de yorgun olurdum zaten...

45 dk'nın sonunda siparişlerin hepsi gelmişti. Bende masaya hepsini hazırladım. Birazda dağınık bir görüntü verdim ki ne olur ne olmaz aklına başka bir şey gelmesin.

Derin bi nefes alıp yukarı çıktım. Utanarak kapıya tıklattım. Adam onsuz yapamadığımı falan düşünecek yani.

"İnşallah evde yoktur (amin)" deyip ellerimi yüzüme sürdüğüm sırada kapı açıldı. Hızla indirip şaşkın ördek yavrusu gibi bakmaya başladım.

"Selam" şirince gülümseyip indirdigim elimi aynı orantıda kaldırdım.

Tam bi aptal gibi görünüyordum sanırım. Neyse açıkçası pekte umrumda değildi. Bugünün minnet borcunu da bu yemekle ödemiş olur, sonrasında yüzünü bile görmezdim.