DELİLERDE SEVER

Sevilmek

"Veresiye yazıcakmışsın Ahmet amca" masum ve  bir o kadarda heyecanlı konuşmuştu Eslem. Sıkı sıkı tuttu elindeki ekmek poşetini öyle çıktı mahallenin bakkalından. Tedirgin bakışlarla birlikte aldı evin yolunu. Yolun başında koşturan çocukları görünce daha bir heyecanlandı. O da oynamak istiyordu onlarla. Oyun oynamayı severdi Eslem. Koştura koştura gitti çocukların yanına. Sımsıkı tuttuğu ekmek poşeti koşuşturmasından elleri arasında sallanıyordu. Çabuk vardı çocukların yanına.
Bende oynıyım mı, oynıyım mı? Ezilip bükülüyordu küçücük çocukların karşısında.
Hayır Eslem abla, git evine, uğraştırma şimdi bizi. İstemediğini belli etti çocuklardan biri. Aslında sadece o değil diğerleride istemiyordu onunla oynamayı. Sevmiyordu kimse onu,ezip geçiyorlardı o masumiyeti. Boynu bükük devam etti yoluna. Eve varınca babasını kapıda ayakkabılarını giyerken buldu. Dikildi tepesine, baktı usulca. Farketti babası kızını, kaldırdı başını baktı ona.
Ne bakıyorsun kız, hadi geç içeri bozma sinirlerimi sabah sabah.
Ne yapmıştı ki şimdi. Babasıda böyleydi işte. O da sevmezdi kızını. Koşarak girdi içeri Eslem. Mutfak kapısında beliren annesine baktı üzgün gözlerle. Koştu yanına, tutuşturdu eline ekmek poşetini. Yaş dolu gözleri ile baktı annesine. Eğdi başını dönüp arkasını gitti odasına.

Kim üzmüştü yine kızını. Kim kırıyordu bu masum kalbini.
Gitti Ayşe hatun arkasından kızının. Açtı odanın kapısını, daha gözyaşlarını bile silmeyi beceremeyen kızının yanına oturdu. Okşadı saçlarını, öptü, kokladı.
Noldu cennet kokulum. Niye üzüldün yine.
Hıçkırıklarını tuttu Eslem,dolu gözlerini annesine çevirdi.
Mahalledeki çocuklar benimle oynamadı, oynamadı. Ben çok istedim, istedim oynamak ama ama oynamadılar, oynamadılar benimle.
Çocuk gibi şikayet ediyordu annesine, nitekim ya çocuk aklı gibiydi zaten aklıda.
Beni sevmiyorlar, sevmiyorlar beni. Babamda sevmiyor, sevmiyor.
Konuştukça daha bir çoğalıyordu gözyaşları.
Üzülüyordu Ayşe Hatun kızının bu haline. Evet o da kabul ediyordu kızının yarım akıllı olduğunu ama yine de seviyordu kızını. Onun suçu değildi ki zaten böyle olması. Niye üzüyorlardı kızını. Ne zararı dokunur sanki.
Oy benim kuzum, ben seni seviyorum hemde çok seviyorum.
Bastı bağrına Ayşe Hatun kızını doyasıya. Annesinin şevkatiyle birazda olsa rahatlamıştı Eslem.
Ama üzülüyordü işte. Yarım akıllı diye duygusuz sanıyorlardı onu. Üzdükçe üzüyor, suçluyor, her şeyi ondan esirgiyorlardı.
Babası bile kızından utanıyordu.
Öpüp koklaması, koruyup sarması gerekirken utanıyordu kızından.

Mutlu olmak, sevilmek istiyordu Eslem. Sadece annesi değil başkalarıda sevsin istiyordu. O küçük gördükleri aklı, sevgi aşkıyla yanıp tutuşuyordu.