Lachrymose

8.

"Duyabilirsin çığlıklarımı,
Aynalara çarpar yankıları,
Yahut her ne varsa etrafımda,
Suretimin yansıdığı.
Korkma, bu yalnızca yanılgı
Zira sende değil kaynağı,
Yalnızca benimledir kavgalarım."

-

Bir ucu kırıktı uzun dakikalar boyunca kendime baktığım aynanın, bugünse artık çatlaklarından görünmüyor yüzü. Bütün teninde, çatlamış gibi damarları ve fakat sen, hala bana bakmaya devam edebiliyorsun. O bitişleri keskin, kısa uçurumların hemen önünde duruyor parmaklarım, ellerimiz birbirine değiyor. Çekildiğim anda bir zincir sarılıyor bileğime, sendeliyorum ve ansızın aynı olan yüz ifadelerimiz değişiyor.

Yapma.

Ben kaşlarımı çatıyorum, sen gülümsüyorsun. Bizi kurtarmaya çalışıyorum, sense bir kibir paltosu daha giyiyorsun üzerine. Seni durdurmak için, aramızda duran o görünmez duvarın bütün kanını akıtmaya karar veriyorum. Yumruk halini almış eklemlerim sızlıyor, sahte gözyaşları var yüzünde.

Lütfen.

Paramparça. Kesikler içinde yanakların, kızıl nehirlere kucak açıyor dudakların, canın yanmıyor mu? Kirpiklerine ağır geliyor gözyaşların, kanın renginde bakışların, görmüyor musun? Fısıltılarımı duy ve oku bakışlarımdaki alfabeyi, beni öldürürsen yaşayamazsın, anlamıyor musun? Lakin ben sen olmadan da yaşayabilirim ve avucumu kesen bir cam parçasını göğsüne hızlı bir şekilde sapladığımda, yapabileceğin hiçbir şey yok. Nedenini soruyorsun tebessümün kayıp giderken kanla kaplanmış dudaklarından, düşüyorsun ve o an fısıldıyorum, ıssızlığın kıyısından.

Çünkü bana baktığında, kendimden nefret ediyorum.