Lachrymose

10.

Hava sıcak ve güneş üstümüzde parıldıyor fakat sanki bugün, omuzlarıma karlar yağıyor. O gün ağladığım için kendime kızmıyorum, hayır, bu cüretimin beni şaşırttığı dahi söylenebilir. Ne var ki artık, bütün bunların hiçbir öneminin kalmadığını görüyorum.

Ömrüm boyunca, yaptıklarımdan genellikle pişman değildim, aklım yapmadıklarımdaydı. Karşısında duramadıklarım, elinden tutamadıklarım, yardım edemediklerim yahut mani olamadıklarım... Onları düşününce ağrılar giriyor karnıma, boğazımı aşan bir bulantı var ve bu his, güçlükle aldığım nefeslerimin arasında sıkışmış kelimeleri sarıyor. Kalbim göğsüme hiddetli bir yumruk attığında, zihnimde pişmanlıklarım, avucumda bu küçük defterle gelmem gereken yere ulaşıyorum.

İşte, buradayım. Bütün sancılarımın, varoluş acımın ve dayanılmaz çirkinliğimin doğduğu yerde, dünyaya gözlerimi açtığım evin bahçesindeyim.

Camları kırık, çiçekleri ölü ve ruhu kayıp bir yer burası. Terk edilmişliğin dışında, ondan daha büyük bir yalnızlık var havasında, ona bakmak canımı yakıyor. Birazdan buradan gideceğim ve evin etrafını çevreleyen ormanda kaybolacağım bir kez daha. Eskiden bunu öyle çok severdim ki... O zamanlar, gerçekten kayıp olmanın ne anlama geldiğini bilmiyordum tabii, hayatımdan bağımsız bir şeymiş gibi, yalnızca hiçbir yere ait olmama hissini yaşıyordum.

Şimdi ise biliyorum ve Tanrı'ya şükürler olsun ki bu, daha fazla acı vermiyor bana.

Bir yağmur damlası düştü şimdi sayfaya, harfler birbirine karıştı usulca ve gülümsedim. Yazdıklarımın da düşündüklerimin de hiçbir önemi yok gibiydi, bunu kabul ediyordum lakin yine de değersizliğimin kalbimi ağırlaştırmasına mani olamıyordum.

İnsandım en nihayetinde, zayıflıklarını küçümseyen ve fakat defalarca onlara yenilen, ruhundaki iyilikleri görmek için çabalayan ve ancak içinde düşmanlar besleyen. Yaralar ve eziklerle kaplı bir ruhun hastalıklı bir bedene sıkıştığı, biçare bir insandım ve bundan nefret etmemek elimde değil.

Ama merak etmeyin, yine de artık acı çekmiyorum.