Fallen Angels.

~Flasback~ H1

~A/N Belangenrijk.~

Ten eerste, dit is mijn eerste boek. Dus tips zijn altijd welkom, ten tweede dit deel van het boek (de flashback) speelt af rond de tijd dat ze ongvr. 200 jaar geweren hebben. (Tijd van Napoleon.) En ja, dat was het wel. Veel plezier met lezen! 

xIlse.

P.O.V Julia.

Een vreselijke pijnscheut vliegt als bliksem door mijn schouder. Ik hoor allemaal schoten van geweren achter me en ik zie allemaal kogels langs me afvliegen. Ik ren over de straten in Frankrijk. Angst kruipt me onder mijn vel, als ik mijn bloedeigen moeder hoor roepen: VERMOORD DAT BEEST! Mijn hart staat op dat moment stil. Waarom moest dit mij nou weer gebeuren vraag ik me af. Wat heb ik gedaan. Maar toch, ik moet door rennen! Ik ren direct richting het bos. De zweet druppels staan op mijn voorhoofd en de rillingen lopen langs mijn rug. Het is mijn enigste kans op ontsnappen. Ik ren zoals ik nooit heb gerent. Ze zeggen altijd: 'rennen alsof je leven er van af hangt.' Nu hangt mijn leven er echt vanaf. Ik ben nooit zo bang geweest. Maar boven de angst zijn 2 emoties nog veel groter, verdriet dat mijn eigen moeder me verraad en woede. Alles wat ik voor deze mensen heb gedaan. Het was nooit genoeg! Hoe vaak ik me ook wilde bewijzen, ze vertrouwde me nooit! En dan sterft er een klein meisje in ons dorp als ik in de buurt ben. Alleen omdat ik vleugels heb! Geven ze mij de schuld denk ik wanhopig. En dan hoeven ze niet na te denken, of ik moet het al zijn zeg ik tegen mezelf door mijn tranen heen. Als ik na uren rennen dan eindelijk weg ben van die woedende menigte met mijn moeder voorop. Heb ik toch wel echt rust nodig. Hijgend ga ik tegen een boom aan staan in het bos, ik heb enorme pijn in mijn linker schouder en ik vrees voor het ergste. En ja, mijn gedachtes zijn echt. Er zit een gat in mijn schouder en ik bloed er enorm uit. Ik ben misschien verlost van de menigte, ook al is het niet lang vrees ik. Maar ik bloedt dadelijk nog dood...