Fallen Angels.

De deal

'David.' Begroet ik de man kil die voor me zit. Ik klink emotieloos maar ik voel mijn bloed koken als ik zijn grijns zie. 'Mooi huisje heb je hier.' Hij kijkt me aan met een rustige blik. 'Wat doe je hier Dave?' ~A/N Btw Dave en David zijn hetzelfde, 1 persoon. maar Dave is gewoon de afkorting van David en een schuilnaam :]~ 'Mag ik ook geen bezoekjes meer geven aan mijn beste vriendin?' Zegt hij met een ondeugende glinster in zijn ogen. 'Je kon ook wachten tot ik thuis kwam en dan aanbellen? Zoals normale mensen misschien?' Mijn stem is gevaarlijk kalm voor zulke situatie. 'Ja maar weetje wat het is Julia, wij zijn geen mensen. Dus waarom zoals mensen gedragen?' Een grijns verschijnt op zijn gezicht als hij dat zegt. 'Heb je nog een goede reden dat je hier komt of kwam je me alleen ''bezoeken?'' Het liefste zou ik hem naar Tokio schoppen. Helaas is hij dan nog zo terug aan gezien hij fucking vleugels heeft maar oké! Geïrriteerd kijk ik hem aan als hij geen antwoord geeft op mijn vraag. Hij doet na een poosje ''denken'' zijn mond open maar meteen weer dicht. Hij lijkt wel een verdronken vis of zo. 'Ik wil een deal met je maken.' Zegt hij dan eindelijk na 5 minuten. Vreemd kijk ik hem aan. Een deal met hem sluiten is als je ziel verkopen aan de duivel. Dom, enorm dom. Maar meestal dwingt hij je tot je er mee akkoord gaat. Zuchtend ga ik voor hem zitten en zeg: 'En wat is die ''deal?'' Mijn stem klinkt ongeïnteresseerd maar ook onzeker. 'Ik wil dat je je vleugels weer gebruikt.' Geschokt kijk ik hem aan. Mijn vleugels heb ik jaren geleden verbannen uit mijn leven. Meer dan 500 jaar geleden. In die tijd heb ik ze geen één keer gebruikt of er überhaupt naar gekeken. 'Wat krijg ik er voor terug?' Zeg ik met een trillende stem. 'Sarah gaat niet dood.' Zegt hij kil. 'Maar er is nog 1 dingetje in de deal als voordeel voor mij. 'Nadat jij klaar bent met deze middelbaren school ga je mee terug naar het kasteel.' Een grijns siert op zijn gezicht als hij mijn gezicht zo ziet. Ik doe mijn mond open maar direct weer dicht. 'We weten beiden dat je geen keuze hebt Julia. Mijn deals zijn altijd gedwongen en dat weet je.' Ik staar hem vol ongeloof aan. Na al die jaren, is hij nooit veranderd. Ergens echt ergens geloofde ik dat hij wel zou veranderen. Maar hij is niet veranderd. Waarschijnlijk is het nog erger geworden dan vroeger. 'Nu mijn huis uit!' Schreeuw ik met een trillende stem. 'Zoals u wenst mevrouw.' Zegt hij kalm maar aan zijn blik te zien is hij dol blij. Als hij eindelijk buiten de deur staat, zak ik tegen de muur door mijn knieën heen. En voor ik het weet rollen de tranen over mijn wangen, en langzaam zak ik weg in een droomloze slaap.