BADBOY: HIS FIRST LOVE (On-hold)

Chapter 9: Menard's tears

•Menard's Tears•

Krisha's Point Of View

Hanggang ngayon tumatakbo pa rin ako. Hindi ako nakakaramdam ng pagod dahil siguro na kailangan ko talagang gawin ito. Alam ko na rin na pawis na pawis na ako ngunit kahit isang patak nang pawis wala ako maramdaman. Siguro balisa lang ako.

Hindi ko rin alam na pumapatak na rin ang mga luha ko. Feeling ko hindi na ako mahihinto sa pagtakbo pero may nakapagpatigil sa akin nang bigla akong hinatak sa isang liblib na lugar sa university na hindi masyadong nadadaanan pero ako nadaanan ko.

-______-

Ano? Nanaman? Makikita ko ang mokong na ito ngayong may pinagdadaanan pa ako? Bakit ganito ang nangyayari sa akin?

Sino pa ba? Edi ang lalaking kinaiinisan ko, si Matthew.

"Anong gin----?" naputol ang sasabihin ng bigla niyang takpan ang bibig ko. Ano nanaman bang kalokohan ito? At pwede pabayaan niya na ako.

"Shh!!!" aniya sabay lagay nang hintuturo niya sa labi niya na ang ibig sabihin ay 'Wag raw akong maingay'.

Bakit niya ako pinapatahimik? Anong gagawin niya?

Sinandal niya ako sa pader nang walang kaingay-ingay dahil sabi niya nga walang maingay.

"Bakit mo ako pinapatahimik? Bakit" Bukambibig ko nang mapagtanto na matagal na kaming nakaganon. He is so... Uhh!! Dumagdag pa siya.

Matagal rin bago siya sumagot.

"Shh!! Nililigtas kita." totoo ba ang narinig ko sa kanya. Ako nililigtas niya? Ano ito himala? Buti naman at may sumagi sa utak niyang kasing liit nang cherry.

"Talaga?" tanong ko sa kanya na may halong tonong hindi maka paniwala. Yeah!!! Hindi ako naniniwala sa mokong na iyan.

Tumango na lang siya. Aba!!! Ganon lang ang sagot sa tanong ko. Ang alam ko, ang sinasagot sa mga tanong na iyan ay Oo o Hindi, pero bakit siya iba ang sagot.

"Huwag mo na ako iligtas, kaya ko na ang sarili ko." Ani ko habang nagpupumiglas sa hawak niya sa akin.

Pero masyadong mahigpit ang paghahawak niya sa akin. Kaya hindi ako makaalis o makatakas, kahit anong lakas ang ibigay ko wala pa rin.

"Stop!! I said quite." pagbabawal niya sa akin.

Hundi ba niya naintindihan ang sinabi ko. Na huwag niya na ako iligtas. Masyado na bang makitid ang utak niya para hindi maintindihan ang sinabi ko.

"Hindi mo ba nai-----." naputol ang sasabihin ko nang bigla niyang takpan ang bibig ko.

"Pwede ba tumahimik ka na nandyan na siya." mahina niyang bulong. Ano ang ibig sabihin niya?"Ayan na siya."

Matagal na kami nakaganon pero wala pa rin ang nangyayari.

"Ano ba na nanloloko ka ba? O ano?" Tanong ko sa kanya nang naiinis.

"Sabi ko huwa----." naputol ang sasabihin niya nang bigla kaming nakaramdam nang presensya nang tao.

"1...2...3..."

Bigla niya akong niyakap nang patalikod at humarap siya sa taong nagpeprensensya.

Bigla na lang rin tumulo ang luha ko nang makita siyang lumuluha.

Gusto ko nang bumitaw sa yakap ni Matthew at gusto kong lumipat sa yakap niya. Gusto ko siyang mayakap pero hindi ko magawa.

I want to hug you, Menard.

Menard's Point Of View

Bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit gusto ko pa rin siyang makita? Bakit gusto ko siyang makausap? Bakit gusto ko siyang yakapin?
At Bakit ko siya sinundan?

Ang alam ko lang ay nakalimot na ako. Alam ko naman na talaga siyang dito nag-aaral pero sabi ko sa sarili ko kakalimutan ko na siya, na hindi ko na siya papansinin. Ngunit pagrinig ko palang nang pangalan niya ay kusa ko siyang sinundan.

At ngayon nakita ko na siyang may kasamang iba, dapat ay masaya na ako pero bakit ganito mas naging malungkot pa ako kaysa sa maging masaya ako.

At dapat ngayon rin ay makita ko siyang masaya pero umiiyak rin siya. Pero siguro nga na sinasabi nila 'yang 'tears of joy'.

Masaya na siya. Kaya dapat masaya na rin ako.

Alam kong nakatingin siya sa akin kaya binigayan ko siya nang pekeng ngiti. Pekeng ngiti na may halong saya at sakit.

Mabilis na akong unalis roon. Ayoko ng maabala pa sila. Ibibigay ko na sa kanya ang oras na ito.

Naglalakad ako nang malungkot. Parang wala ako sa sarili ko parang kanina lang na ang cold-cold ko pero ngayon ay loner na ako.

This time, hahayaan ko na siya. I'll snob her. At sisiguraduhin ko na dapat ay hindi niya na ako kasama sa buhay niya. Dahil sobra ko siyang nasaktan.

"Wait!!" sigaw na may halong lungkot.

Agad akong napalingon.

Nagulat na lang ako nang bigla niya akong yakapin. At sinabi niya ang mga katagang....

"I miss you!!"

Napangiti na lang ako. Namiss niya ako.

"I miss you too!!"

I kissed her forehead. Pero napatigil ako nang bigla kong maalala ko ang kaninang nangyari.

"Pero saglit, may namamagitan ba sa inyo nang lalaking iyun." I questioned her.

"Ahmmm..."

Hindi siya makasagot.

"Yes, i'm his boyfriend." singit nang lala.... What!!!

Kuya!!

End of chapter 9

(A/N)- Iyan na po readers mahaba na iyan. Hahaha!!! Opo!!! Mahaba na po!! Thank you po!!!

Thanks to:
cutieeranran