Caught by You

Hoofdstuk 1:

Vandaag zou het een van de leukste dagen van dit jaar moeten worden. In plaats daarvan was het een regelrechte rampendag geworden. Het begon al in de ochtend toen ik ruw werd gewekt door m'n wekker.

Piep piep piep. Langzaam open ik een oog om daarna verblind te worden van het felle licht. Ik ben gister blijkbaar vergeten de gordijnen dicht te doen. Snel doe ik de gordijn dicht en spring snel weer me warme bed in. Al snel val ik weer in slaap.

Na een tijdje open ik me ogen weer. Het is nog heerlijk donker in de kamer door de gordijnen die nu wél dicht zijn. ik draai me om zodat ik mijn wekker kan zien. Ik schrik me ter plette als ik zie dat het al bijna 9:00 uur is. Hoe kan ik me nou verslapen op mijn verjaardag? Snel sta ik op. Tijd voor douchen is er niet meer. Ik trek een broek aan die ik ergens vind in de hoek van me kamer. Ik pak een random sweater uit de kast en trek hem over mijn hoofd heen. Ik pak mijn schooltas en kijk wat er allemaal in zit. Ik haal er een etui uit en een schetsboek. Verder is hij leeg. Snel kijk ik op mijn rooster. Het is maandag dus ik begin met Wiskunde, die helaas voor de anderen al is begonnen. Dat boek kan ik dus wel thuis laten. Verder heb ik nog geschiedenis, engels en duits. Het zijn allemaal blokuren, behalve wiskunde. Ik pak alle goede boeken met bijhorende spullen en pleur ze in me tas.

Op een hoog tempo loop ik naar beneden, waar ik een appel pak en een paar broodjes smeer voor vanmiddag. Snel stop ik ze bij de boeken in me tas. Ik pak me sleutels en loop het huis uit. Ik doe het huis op slot aangezien me ouders al op hun werk zullen zijn. Ze hebben samen een goed lopend bedrijfje. Ze doen nog steeds alles samen, ik vind het echt aandoenlijk. Ze hebben ook bijna dezelfde interesses. Iedereen ziet dat ze voor elkaar gemaakt zijn.

Zodra ik op school ben doe ik mijn fiets in de fietsenstalling en loop gehaast het gebouw in. Ik ken de school op m'n duimpje dus ik weet precies waar ik moet zijn. ik loop naar de balie waar Mevrouw Visser achter zit. Ze ziet me al aan komen lopen en ze kan een glimlach niet voorkomen. 'Hallo mevrouw, mooi weertje is het vandaag he?' Daardoor moet ze nog breder lachen. 'Voor jou altijd hé.' 'Dat zal wel door u komen' zeg ik met een knipoog. 'Ja ja voor vandaag zal ik het door de vingers zien omdat je jarig bent, maar misschien moet je een nieuwe wekker krijgen want je komt vaker te laat dan op tijd' zegt ze met een iets bestraffend toontje. 'Natuurlijk mevrouw, ik zal proberen voortaan op tijd te komen. Maar zult u me dan niet te veel missen elke ochtend?' 'Dat zullen we pas weten zodra het gebeurd en eerlijk gezegd zie ik dat niet gebeuren.' Daar kan ik haar geen ongelijk in geven. Ik ben nou eenmaal geen ochtend mens. 'Maar ga nu maar naar je les, je kan over 5 minuten instromen in het tweede uur. Ik zorg er wel voor dat er verder geen problemen komen over dit' zegt ze met een knipoog. Ik lach naar haar en bedank haar. Ik loop naar me kluisje waar ik alle boeken dump behalve geschiedenis. Dan gaat de bel en lopen de gangen vol met leerlingen die naar de volgende les gaan. Ik loop naar het goede lokaal en ga ergens achterin zitten, naast het raam. Eigenlijk zit ik altijd daar, in elk lokaal. Je valt er het minste op en dat is alles wat ik nodig heb om een dag op school te overleven.

Na een uur luisteren mogen we eindelijk van de geschiedenisdocente aan het werk. Haar uitleg duurt altijd eindeloos dus iedereen is opgelucht als ze zelfstandig aan het werk mogen. Ik pak een paar oortjes en zet muziek op. Ik pak het werkboek en begin aan de berg werk dat we hebben gekregen. Gelukkig krijg ik het bijna allemaal af voordat de bel gaat. Dat scheelt vanmiddag een hoop huiswerk. Geschiedenis is altijd het meest. Ik pak m'n spullen in en loop als een van de laatste het lokaal uit. De meeste mensen zouden nu naar de kantine gaan aangezien we een kwartiertje pauze hebben. Ik zou dat ook hebben gedaan als ik vrienden had gehad waar ik bij kon gaan zitten. Alleen ben ik nogal op mezelf en heb ik niet echt vrienden. Dat was ooit anders alleen wilden hun altijd stoer overkomen en bij de populaire horen. Niet dat dat gelukt is, ze worden eerder als schoothondjes behandeld maar dat zijn mijn zaken niet meer. Ze hebben toen hun keuze gemaakt en ik zie nog niet echt spijt bij ze. Ik vind het zo ook wel prima, ik hoef tenminste niet meer anders te doen dan ik ben.

Ik loop naar me kluisje en verwissel het geschiedenisboek om voor een engelsboek. Daarna loop ik alvast naar het volgende lokaal. Ik loop extra langzaam zodat ik niet al te vroeg er ben. Zodra ik bij de juiste verdieping kom zie ik dat het lokaal al open staat. Ik loop naar binnen en schuifel naar de plaats achterin bij het raam. Ondertussen heeft de docent me al begroet en zit hij verder toetsen na te kijken.

Na 5 minuten gaat de bel en stroomt het lokaal vol. De les begint en meteen zit ik vol aandacht te luisteren naar een paar vogeltjes die buiten naar elkaar zitten te fluiten. Ik hoor de docent alleen maar als geroezemoes op de achtergrond. Engels is het enige vak waarbij ik nooit langer dan 10 minuten mijn aandacht erbij kan houden. Vandaag is een nog concentratie loze dag dan normaal. Ik wil gewoon dat de schooldag over is zodat ik naar huis kan. Daar zal ik de rest van mijn achttiende verjaardag vieren. Ik ben benieuwd wat mijn ouders nu weer bedacht hebben om te geven.

Na driekwartier is de les op de helft en is ze net klaar met uitleggen. Ik pak mijn werkboek en begin aan het kleine beetje werk waar ik zoals altijd veel moeite mee heb. Als ik eindelijk bij de derde opdracht ben, word de les gestoord door de directeur. Ik heb die man nog maar 2 keer eerder een les van mij laten onderbreken. Beide keren was die klasgenoot een week niet op school gezien en gingen de geruchten dat een van hun dierbaren in het ziekenhuis lagen of niet meer leefden. Dit is mijn 5de jaar en vaker dan die twee keer plus de eerste dag van een nieuw schooljaar heb ik die man niet vaker gezien. Hij loopt naar meneer Jansen, onze engels docent toe en ze fluisteren wat met elkaar. Daarna loopt hij richting achter het lokaal en blijft hij voor mijn twee tafels staan. 'Leah, zou je even mee willen komen naar mijn kantoor? Je kan je spullen beter even mee nemen.' Wat heeft dit nou te betekenen? Ik knik snel en pak mijn spullen in. Ondertussen heeft iedereen het gevolgd en staart me aan.

Ik loop achter de directeur aan. We lopen naar zijn kantoor. Eenmaal binnen gekomen gaat hij achter zijn bureau zitten en gebaart dat ik plaats mag nemen in de andere stoel. Na een kleine stilte ben ik degene die het verbreekt. 'Waarom heeft u me meegenomen naar uw kantoor?' Hij kijkt me even aan maar weet niet zo goed hoe hij dit gesprek moet beginnen. 'Juist, ja dat heb ik gedaan omdat ik je wat moet vertellen. Het gaat over je ouders.' Dan valt hij stil met een ernstige blik in zijn ogen. Dit kan gewoon geen goed nieuws zijn. Zodra hij door heeft dat ik niks ga zeggen, gaat hij verder. 'Ik vind het altijd lastig om dit nieuws te moeten brengen. Je ouders zijn vanmiddag neergeschoten.'

Dat was het moment dat mijn wereld instortte.