En yakın arkadaşım Stella , tam bi sürtük, beni yarı yolda bırakıp giden biri . Ondan nefret etmiyorum ama onu pek fazla sevdiğim söylenemez. 10 yaşımdan beri beraberdik . Her yıl en az bi 4 kere küser ama dayanamaz ağlar zırlar yine barışrdık. Ama bu sefer çok farklı. Şimdi , neden böyle olduğunu anlatıyım. Biliyosunuzki babam çok zengin biri bu yüzden bir sürü kişi benimle iletişime geçmeye çalışıyor. Bi kaç tanesine çok fazla yüz verdim. Nerseyse 2 gün Stella ile hiç takılmadım normalde her gün beraberdik okulda , okuldan sonra felan. Ama babamın işinin iyi gitmesi için müşterilerinin kızlarıyla vakit geçirmek zorunda kaldım. 2 gün önce okula gittim. Stella triplerde. Atarlı bi şekilde bana çarpıp çantasını alıp bahçeye indi, bende arkasıda koşup "Stellaaa" diye bağırdım. Bütün koridor bana baktı. Stella Biraz kızgın ama fazlasıyla üzgün bir şekilde "Yeter , beni rezil ediyorsun Linda beni utandırıyorsun artık, en yakın arkadaşım dedim bi kaç gündür unutuldum." dedi. Sözleri çok ağrıma gitti. "Peki" dedim. "Peki, Hoşçakal." Gülümsedi "Şimdi beni unuttu gibi bizi de mi unutacaksın?" dedi.Ben arkamı döndüm, elmacık kemiğimden akan yaşı sildim. Ve "Unutmam , ama senin unutacağından adım gibi eminim" dedim. Yanıma geldi önce sıcak sımsıkı bir sarıldı sonra "Her zaman yanındaydım fakat, artık buraya kadar, beni tanımamış gibi davran." dedi. İlerledim , arkamdan kısık bir sesle söylendi, artık umraumda değildi , barışsak bile artık eskisi kadar ona güvenmiyordum.
