Hold Up The Universe

1- Verdomme, Ben.

There is nothing either good or bad, but thinking makes it so. - Shakespeare.

1. Verdomme, Ben.

17 jaar. 7 september. Precies tien jaar na het 'incident.'

Ik keek naar haar. Ze was mooi. Mijn vingers gleden over de foto. Daar stond ze, naast de man die haar zou vermoorden. Haar jurk was wit, net als haar shirt die dag. De foto was aan het slijten door de miljoenen keren dat ik de foto vast had gehad. De randen kleurden wit, net als haar gezicht omdat ik er altijd met mijn duim over wreef. Alsof ik haar kon aanraken. Het enige wat ik voelde was versleten foto-papier.

Caleb stond naast me. Hij was destijds drie. Hij leek op hem, mijn vader. Zijn vader.

'Ben, heb jij misschien mijn controller gezien?' Hij kent ze niet eens meer. Voor hem waren het slechts vreemden die zijn leven hadden beïnvloed. Hij kende ze alleen van foto's.

Ik haalde mijn schouders op. 'Vraag dat maar aan Maria.' Ik knikte naar de keuken. Maria was de ex van mijn oom. Mijn oom die trouwens al bijna elf jaar in een psychiatrische inrichting zit. Ze was een van de liefste mensen op aarde. Toen onze ouders beide dood waren, hadden ze eerst onze oom aangewezen als voogd, tot ze er achter kwamen dat hij gestoord was. Hij is onze enige nog-levende familie.

Zij had zich toen aangeboden als voogd en na een heel lang proces kwam ze uiteindelijk bij ons wonen. We leefden van het geld dat mijn vader had nagelaten, en van haar baan als lerares op een middelbare school. Niet dat dat nodig was, mijn vader was rijk. Misselijkmakend rijk.

Maria vond dat zij niet zomaar van zijn geld kon leven en betaalde eerst met haar eigen geld en wat we tekort kwamen betaalden we van het geld van mijn vader. We kregen overigens ook duizend dollar per maand om te spenderen. Ons "zakgeld". Dat was niet mijn idee. Het was een eis van mijn vader geweest, in zijn zelfmoordbrief.

" Aan: Benjamin Tobias Saint en Caleb Thomas Saint,

Ik zal dit nooit kunnen verklaren. Ik hou van jullie. Ik laat jullie alles na. Spendeer maximaal 1000 per maand tot je 18e. Ik hou van jullie.

Vergeef me.

- Pap "

Niemand weet waarom hij het deed. Misschien mama. Die is dood.

'Ben, wil je ook wat ontbijt?' Ik liep naar de keuken. Ik greep een appel van de fruitschaal. 'Ontbijt.' Zei ik terwijl ik de appel omhoog hield.

'Dat is niet genoeg, en dat weet je.' Ze hield er verder over op en draaide zich terug naar het fornuis. 'Caleb, wil je nog een pannenkoek?' Hij zat aan de keukentafel een game te spelen op zijn telefoon. Zijn controller lag naast hem, ze had hem dus gevonden.

'Graag.' Hij schoof zonder te kijken het bord naar voren en tikte snel weer verder.

'Ik ga naar school. Ik moet er vroeg zijn. Vandaag zijn de football try-outs.' Verklaarde ik zonder dat iemand het vroeg.

'Oke, veel plezier. Doe coach de groeten van me.' Zei ze terwijl ze een kus op mijn hoofd gaf. 'Zal ik doen.' Ik moest nu al lachen om de rode wangen van coach. Iedereen wist dat hij een 'crush' had op Maria.

Ik liep door de keuken naar de bijkeuken vanaf waar ik naar de garage kon. 'Oh Ben!' Riep ze, wat betekende dat ik terug moest komen.

'Vergeet niet, direct uit school heb je een afspraak met doktor Hewitt.'

'Ik zal het niet vergeten.' Mompelde ik, terwijl ik de deur dichtsloeg.

Ze denken dat ik mentaal niet-oke ben.

Het ergste is,

Ze hebben gelijk.

Verdomme, Ben. Vloekte ik in mezelf.

---

Ah, yes. Het eerste hoofdstuk van Hold Up The Universe! Zo leuk! De hoofdstukjes zullen trouwens uit ongeveer 500 - 1000 woorden bestaan, en sorry dat deze zo saai is.

Laat me even weten wat je ervan vind!

Kus.