Hold Up The Universe

2 - Maak ze af, Saint

We know what we are, but not what we may be. - Hamlet by Shakespeare

2. Maak ze af, Saint

Ik haalde zuchtend mijn handen door mijn haren terwijl ik het grasveld op stapte. Bij de tribunes zag ik coach Miller staan en ik jogde erheen. De autorit naar school was als een waas voorbij gegaan. Vandaag was een slechte dag.

Natuurlijk was het een slechte dag. Het was immers tien jaar geleden. Verdomme.

Ik perste een glimlach op mijn lippen terwijl ik bij coach ging staan. 'Saint. Op tijd.  Super.' Constateerde hij. Ik knikte. Natuurlijk was ik op tijd. Ik moest de try-outs geven.

Ik knikte en liet me zakken op een stoeltje. In de verte zag ik de eerste jongens aankomen. Sommigen zenuwachtig, anderen opgewonden en enkelingen wisten toch al dat ze een plek kregen. Zelfverzekerd.

Ik stond op en liep een paar stappen het veld op. Ik blies op mijn vingers. 'Op schieten!' De jongens zetten een drafje in en ze stonden binnen de kortste keren voor mijn neus.

'Heren. Ik ben coach Adams. Dit is de aanvoerder, Benjamin Saint.' Hij wees naar me. 'Er is dit jaar maar ruimte voor vijftien extra jongens. Doe je best.' Een jongen floot. 'Maak ze af, Saint.' Hij klopte op mijn rug en liep een paar passen terug.

Ik klapte in mijn handen. 'We beginnen met tien keer heen en weer rennen.' Het woord was amper mijn mond uit en sommigen renden al. Ik ging bij coach staan.

'Coach, u krijgt nog de groeten van Maria.' Zijn wangen kleurden rood. 'Ben, wat lief. Doe haar maar de groetjes terug.' Ik knikte.

Een paar uur later had ik de jongens gedrillt en een voorlopige selectie voorgesteld aan coach. Ik sloeg mijn kluisje dicht en dumpte de helft van mijn boeken daar in, die lessen had ik al gemist. Een paar armen sloegen zich om mijn hoofd en een paar lippen zetten zich tegen mijn oor aan.

'Raad eens?' Fluisterde ze. Ik glimlachte en draaide me om naar haar. 'De kerstman?' Grapte ik. Ze schudde haar hoofd. Mijn handen verplaatsen zich naar haar heupen en ik drukte ruw mijn lippen op haar. Ik keek vervolgens op mijn horloge. Over tien minuten bij biologie.

Het meisje dat tegen mijn lippen geplakt was heette Ellie, of eigenlijk Elizabeth Williams. Ellie Williams was nu vijf maanden mijn vriendin en was de it-girl van de school. Bijna iedere jongen wou haar hebben, en bijna meisje wou haar zijn en de rest wou met haar zijn. Tenminste dat dacht ik destijds. Niet dat ik daarom met haar ging.

Ellie was heel mooi, ze had een gewoon, alledaags gezicht. Ze was net wat dunner, net wat mooier en net wat meer Ellie dan de rest. Vreemd, aangezien het feit dat ze dan ook daadwerkelijk Ellie was.

'Ik moet gaan, ik kan mevrouw Miller niet laten wachten.' Fluisterde ik en ze lachte tegen mijn lippen aan. Haar handen lieten de kraag van mijn football jas los en ze drukte een kus op mijn wang. 'Niemand kan mevrouw Miller laten wachten, Ben.'

Ze had gelijk. Miller was een vreselijk oud mens dat op een wonderlijke wijze nog steeds ademde en nog niet omgevallen was. Niemand wist haar leeftijd. Volgens mij zelfs directeur Wells niet, maar dat was slechts een gerucht. Miller was heel erg klein en verdween achter haar bureau als je niet oplette.

Ik was twee minuten te vroeg bij het lokaal en plofte ergens achter in het lokaal in een stoel. Er zaten al wat mensen voorin. In gedachten verzonken scrollde ik wat op Instagram en ik tagde wat vrienden in memes.

'Als je zo doorgaat, ga je biologie niet halen.' Ik schrok me dood. Miller stond naast me en keek me aan door haar jampot glazen. 'Mobieltjes zijn slecht voor de mens. Je zou beter biologie kunnen overlezen. We hebben zo een oefenquiz, kijken wat je nog weet van vorig jaar.' Zo plotseling als ze was gekomen, schuifelde ze weer weg.

De klas stroomde langzaam vol. 'Ranjit en Kaelyn, delen jullie de toetsen uit? Onthoud: geen mobieltjes, of computers of camera's op je tafel, mocht ik je betrappen, krijg jij en degene aan wie je de toets wou verkopen een 1.'

Ranjit, blijkbaar, zat voor me en mompelde iets over discriminatie van mensen uit India. Ik grinnikte en hij keek verbaasd achterom. Ik haalde mijn schouders op en smeet mijn mobieltje in mijn half-lege tas. Ranjit's ogen gleden naar mijn toets. Hij rolde met zijn ogen en mompelde toen iets over het voortrekken van witte, Amerikaanse, football spelende jongens.

Biologie leek oneindig lang te duren en ik was zo opgelucht toen de bel ging. Het volgende uur was Engelse Literatuur, letterlijk het enige vak wat ik enigszins leuk vond. Het enige vak waar ik goed in was, op gym na.

Mijn beste vriend, Jason - de typische Amerikaanse jongen, als in de films - was twintig minuten te laat en mompelde wat over een lekke band. Later vertelde hij me dat hij te druk was met een meisje. Toen ik het hem vroeg haalde hij zijn schouders op en omschreef haar als "gewoon een lekkere chick".

Het uur vloog voorbij en ik liep opgelucht de kantine in. Ik plofte neer bij een tafel en al snel liet Ellie zich naast me zakken. 'Je shirt zit binnenste buiten.' Fluisterde ik lachend in haar oor. Ze keek me verschrikt aan. 'Meen je niet! Ik had net gym en ik zal het wel verkeerd aan hebben gedaan.'

Ik hoorde Jason lachen terwijl hij zijn dienblad met een klap op tafel zette. 'Weet je, Saint, als je net niet het hele uur naast me zat zou ik nog denken dat jij de reden was dat Ellie's shirt zo vreemd zit.' Hij rolde me zijn appel toe. 'Geen honger.' Grijnsde hij en knipoogde.

Ik lachte en zette de appel op het dienblad van Ellie. 'Ik ga naar de wc.' Kondigde ik aan en drukte een kus op Ellie's wang.