POV KATHY ~ één week later
Ik loop door de gang waar mijn appartement is.
'Waar zijn mijn sleutels?' mompel ik boos terwijl ik in mijn zak voel. Niks. Ben ik ze nu al kwijt? Na één week? Jezus, het gaat niet zo heel goed.
Dan voel ik plotseling iets prikken in mijn been. Ik voel in mijn broekzak en vis er mijn sleutels uit.
'Wauw Kathy, jij bent zeker het slimste meisje van de klas,' zeg ik tegen mezelf terwijl ik mijn hoofd schud en de sleutel in het slot steek. De deur klikt open en ik pak de deurknop en duw hem open. Eindelijk binnen. Eindelijk weekend.
Dus ja schoolwerk voorbereiden. Anders red ik het niet. Ik moet echt even vooruit werken daarvoor.
Ik hang mijn jas aan de kapstok en trap mijn schoenen uit. Daarna loop ik naar mijn kamer en pak mijn laptop. Hoewel ik ook schoolwerk moet doen heb ik er echt geen zin meer in vandaag. Het is al half vier en ik heb net een hele dag op school gezeten. No way dat ik nu nog iets aan school doe. Laat het maar rusten voor een avondje.
Ik plof op de bank en klap mijn laptop open. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik moet doen. Ik heb al best wel lang niet meer op YouTube gezeten. En iedereen van mijn oude school wist dat ik best wel YouTube addict was.
Ik klik op het eerste nieuw geüploade filmpje dat ik zie en ga het kijken. Het is toevallig niet van de Janoskians. Nee, helemaal niet. Waar hebben mensen het over.
Grapje, jawel. De Janoskians zijn super grappig. En die accenten zijn helemaal geweldig.
Nu niet gaan kwijlen ofzo hè Kathy?
Ik lach hardop en ik ben blij dat Stephanie er nog niet is. Waar is ze eigenlijk?
Net als ik die vraag in mijn hoofd stel klinkt er gerommel bij de deur en gelach. Ik zet mijn filmpje op stop en draai mijn hoofd naar de deur.
Hij gaat open en Steph komt binnen. Giechelend. En ze trekt een jongen met zich mee aan de hand. Ik trek een wenkbrauw op maar ze ziet me nog niet. Ik mag toch hopen dat hij komt voor een theekransje of zoiets.
Als ze hun jassen hebben opgehangen draait Steph zich om en haar ogen worden even groot als ze mij ziet zitten. Waarschijnlijk geen theekransje voor die jongen.
'Kathy! Ik dacht dat jij pas laat thuis was!' zegt ze verrast en ze trekt haar hand los van die van de jongen.
'Het is kwart voor vier, vindt jij dat niet laat dan?' Ik grijns naar haar en ze trekt een gezicht naar me. Ja Steph ga maar snel weg met die jongen ik heb mijn persoonlijkheidstijd. Dat betekent op de bank zitten met een dekentje, warme chocolade en mijn laptop. En dan de hele avond iets van PewDiePie kijken. Wat ik nog helemaal moet inhalen, trouwens.
'Ja oké... touché Kath. Uhm Jeremy, je moet eigenlijk gaan.' Het komt er ongemakkelijk uit en de jongen werpt mij een blik. Ik knijp mijn ogen naar hem samen en pers mijn lippen op elkaar om niet in lachen uit te barsten.
'Uh, ja, zie ik je nog?' vraagt hij onzeker en Steph knikt. Hij aarzelt even, maar geeft haar dan een klein kusje op haar wang en doet de deur open.
'Dag Jeremy,' zegt Steph en volgens mij zie ik haar blozen.
'Ja... dag... hoor,' zeg ik awkward en hij gunt me niet eens een blik van zijn prachtige -kuch- ogen. Sorry, maar naast Jai vind ik iedereens ogen gewoon niet zo mooi. Van jongens dan. Van meisjes ook hoor, maar dat ligt anders. Dat klonk vast heel vaag.
'Stephanie? Bloos je nou?' zeg ik plagerig tegen haar als ze de deur sluit.
'Nee, echt niet,' zegt ze ontkennent, maar als ze zich omdraait zitten er rode vlekken op haar wangen en lach ik.
